Angst was mijn gast

[p. 168]

27

De zon was al onder toen we nog op de porche zaten. Voor de eerste keer sinds mijn verblijf op Bonaire had ik geen aandacht voor het verkleuren en glanzen van water en lucht. Zonder enige ontroering registreerde ik het.

Nadat Moniek 's morgens een poos verloren in haar verdriet en ellende had gehuild, herstelde ze zich erg langzaam.

Het verhaal dat ze me vertelde, bleef verwarrend en verward, ze sprong van het heden naar jaren geleden, soms begon ze plotseling weer te huilen, maar tenslotte bleef ze praten, uren achter elkaar.

Pedro, niet begrijpend dat ik niet op tijd bij de boot was gekomen, vertrok weer teleurgesteld, toen hij zijn hoofd om de hoek van het porchemuurtje stak en ik hem vertelde dat ik door een gast niet met hem en zijn broer meekon.

Ik maakte wat soep - Moniek bleef praten. Later aten we een paar sandwiches - ze bleef praten, schor, onsamenhangend. We dronken koffie, sherry, weer koffie en monotoon ging ondertussen haar stem verder. Heel langzaam groeide stukje voor stukje het barre verhaal en kreeg ik een beetje besef van de brok tragedie, waarin Moniek gewikkeld was en waar ik zijdelings ook iets mee te maken had.

‘Nu weet je alles,’ zei ze tenslotte, ‘ik kan niet meer.’

‘Dat hoeft ook niet meer. Je gaat nu slapen en morgen begint er een nieuwe periode voor je. Zonder oneerlijk-

[p. 169]

heden, zonder leugens, zonder schuld en - ja ook zonder Max.’

‘Hoe kun je nu zeggen zonder schuld?’ vroeg ze angstig.

‘Alles wat een mens opbiecht, is voorbij. Altijd. Dat weet je toch?’

Ze had zich als een kind naar bed laten brengen, zich aan me vastgeklampt en gesmeekt haar te vergeven. Ik legde haar uit dat ik vergeven een veel te belast woord vond in ons geval.

‘Als je mij nu opzettelijk gemeen had behandeld, ja dan was het misschien anders. Je moet er gewoon niet verder over tobben. Bovendien - dat je vandaag kwam om alles uit te leggen, dat je dat wilde - om mij, daar ben ik dankbaar voor, al moet ik natuurlijk wel even het een en ander verwerken. Maar dat is mijn probleem, niet het jouwe. Jouw probleem is weer zo vlug mogelijk fit en uitgerust te worden.’

Ik bleef daarna nog een poos alleen op de porche zitten, ten prooi aan veel tegenstrijdige emoties.

Arme, dappere Moniek. Ze had zich willen verweren tegen de afschuwelijke intrige waarin ze zichzelf had gemanoeuvreerd, maar had absoluut niet tegen de situatie opgekund.

Zelfs Max was meer slachtoffer dan promotor van al het kwaad, hoewel zijn aandeel in de affaire niet gering was.

Maar de grote spelleidster op de achtergrond was Marina. Weer en altijd nog Marina. Met bitterheid moest ik het vaststellen.

Diezelfde ochtend had ik toegeleefd naar een gesprek met haar, nu leken de barricades op de weg groter dan ooit. Praten met haar zou veel moeilijker worden dan ik me had kunnen indenken. Maar de noodzakelijkheid ertoe dwingender dan ooit.

Ik probeerde alle inlichtingen die ik van Moniek gekregen had, zo te rangschikken dat ik een eerlijke

[p. 170]

visie kon krijgen op de aversie die Marina nog steeds tegen mij had. Dat blokkeerde mijn denken, maakte me opnieuw bang.

Want waarom, waarom haatte ze me zo dat ze me ook nu nog weg wilde hebben uit het leven? Alleen om haar eigen veiligheid? Ik kon het niet geloven.

Tenslotte ging ik naar binnen en schreef zo overzichtelijk mogelijk het verhaal op dat te voorschijn was gekomen uit de flarden van inlichtingen die Moniek me gegeven had.