Volledige werken. Deel 1
(1884)–Theodoor van Rijswijck–
Auteursrechtvrij
[pagina 283]
| |
Maer de held're hemelboog,
Schoon hy dwaelziek schynt aen 't oog,
Hangt onwrikbaer in zyn haken;
Geene went'ling doet hem kraken,
Geene staetswolk splyt zyn grond,
Geen orkaenschok dryft hem rond.
Op des aerdryks wentelbaen
Treft men niets bestendig aen;
Niets blyft voor den mensch in wezen
Alles heeft zyn val te vreezen,
Alles wendt en keert en kant,
Als het stuivend oeverzand.
Niets is hier van echten duer:
'T eeuwig went'lend avontuer
Vaert met slaef en vorsten henen,
Speelt met zuil en tempelsteenen,
Worsteld eind'loos slaet en treft
Wat zich eens omhoog verheft.
Lissabon, die trotsche stad,
Blonk in Tagus zilv'ren nat
Die heur hoogen wal bespoelde,
En heur marm'ren voeten koelde
En naest tempels van graniet
Schoot de koopren pyramied
Als een vuernaeld in 't verschiet.
Maer het aerdryk schokte in een
En de stulp van tegelsteen
En de marm'ren vorstenhallen
Lagen naest elkaer gevallen;
Beide in 't went'len omgeramt;
En tot gruis en stof gestampt.
Heden rent een ryk baron,
Moedig als een Faëton,
Op geboorte en zelfvertrouwen;
Morgen muit een volkstribuin,
Graeft den vryheer onder 't puin,
Van zyn eigen praelgebouwen,
| |
[pagina 284]
| |
En de grootheid van voorheên
Valt ten prooi aen 't woest gemeen.
Hier verliest een vorst zyn kroon
En het volk, zyn lotbeslisser,
Zeetlend in zyn eigen woon,
Overlaedt hem nog met hoon.
Ginder komt een muitend visscher
Van de vischbank naer den troon.
Heden trapt een dwingeland,
Die de wereld overspant,
Gorgels plat met yz'ren hielen.
Troonen wag'len, volk'ren knielen,
Maer het nootlot wordt het moê!
En des aerdryks geeselroê,
Mat van plund'ren en vernielen,
Valt te midden van zyn trots,
En sterft balling op een rots.
Galilée, gy hebt gelyk;
Josua wist niemedallen
Van het bovenaerdsche ryk;
Is hem 't woord te ras ontvallen,
Dit gebeurt er soms al meer.
In deze ondermaensche sfeer,
Ziet men nog al menschen mallen,
Wordt soms nog al 't woord gevoerd,
Dat noch staek noch boomen roert.
Maer hier boven, sterveling!
Boven zon- en manekring,
Is 't wat veil'ger dan op aerde;
Daer is 't al van echte waerde,
Daer is 't al van eeuwgen duer;
Daer, daer draeit geen avontuer.
Door geen noordorkaan verrast,
Hangt daer alles eeuwig vast.
Daer kan eens de mensch geraken
Die aen 't aerdsche niet blyft haken,
| |
[pagina 285]
| |
Die steeds wand'lend met de deugd,
In de barning zich verheugt.
|
|