|
| |
| |
| |
De Krankzinnige.
Er toog een ridder vroom en stout
En blond van lok en baerd,
Door 't schaers bezochte zwarte woud,
En toen hy, om de middagzon
't Ontschuilen, onder 't loof
Zich neêrlei naest een klare bron
Die uit een rotsklomp stoof;
Dan hoorde hy een luid gerucht,
Een kreet van wee, en ach!
Hy keerde zich naer 't bang gezucht
Een jonkvrouw deerlyk aengedaen,
De bloote borst met vuisten slaen,
By wild en vreemd gebaer.
Zy vloog hem zinloos te gemoet,
Terwyl heur oogwenk glom;
Zy viel hem smeekend voor den voet
| |
| |
En snikte: ‘ach! stut myn bittre smart,
Wees gy, helaes! myn troost;
Er woelt een doren in myn hart,
En onder 't hart een kroost!
De valschaerd die op gindsche slot
Het oor stopt voor myn kreet,
Is oorzaek van myn droevig lot
En zieldoordringend leed.
Hy roemde my zoo braef en schoon,
En veinsde zich zoo trouw;
Hy trok my uit myn vaders woon,
Ik schonk hem wat een maegd bezit,
Door zyn gevlei verblind;
Nu slaet hy, hoe ik smeek en bid
Kom, ridder! beuk de slotpoort op,
En dring door gang en boog;
Ga, stoot den ponjaerd door den strot
Doorboor het hart zoo valsch en wreed,
Het myne zoo aen stukken reet
Kom op, kom aen!’ herhaelde zy,
‘Ach! of gy voeldet wat ik ly,
Myn boezem breekt aen twee!
Kom aen, kom op!’ dus ging zy voort:
‘Wees met myn leed begaen...!’
Ras stond de ridder voor de poort,
| |
| |
Hier viel de ontzinde feller uit,
‘Onmenschte! neem my voor uw bruid;
Of geeft my 't myne weêr.
Geef weêr, wat uw bedrog verkreeg,
Spuw 't hart van alle boosheid leêg
Of wacht myn weêrwraek af.
Of wacht myn ridders drillend stael,
Dat u naer 't voorhoofd mikt!’
De heer van 't slot door deze tael
Onthutst en heel verschrikt,
Begaf zich op het ruim balkon,
‘Wat wil gy, heerschap of baron!’
Sprak hy den vreemdling aen.
‘Ik wil,’ was 't antwoord dat hy gaf:
‘Der onschuld wreker zyn!
Gryp aen 't geweer, ik wacht u af,
Ja! braef zoo’ riep de kranke maegd,
En sprong van vreugde rond:
‘Ik heb den koensten knaep behaegd,
Van 't gansche wereldrond.
Ik bragt hem met myn tranen hier,
Waer ik myn kroon verloor;
Nu volgt zyn onbesmet rapier,
Brengt bloemen op, en loover aen,
Het feestuer zal zoo even slaen,
Komt op, er heen gesneld.
| |
| |
Snelt toe, komt by van breed en wyd.
Met bloemkrans en festoen;
De bruiloft naekt 't is vierens tyd,
Komt by, snelt toe van wyd en breed,
De bruiloftstafel staet gereed,
Springt op en draeit in sirkels rond.
Den koensten ridder dien men vond,
Stak ik het hart aen brand.’
En lydend als 't gewonde ree,
Verbeet zy 't haer zoo grievend wee,
Met zigtbaer zielsgeweld.
Nu kwam de jonker van 't kasteel.
Hy greep de strydaks by den steel,
En klom in drift te paerd.
Hy sprak: ‘Wie gy ook wezen mogt,
Die u zoo roekloos waegt;
Men heeft my nooit vergeefs gezocht,
Noch vruchtloos uitgedaegd.’
De vreemdling zeî geen woord, maer gaf
En beiden reden 't burgslot af,
De zinnelooze liep hen na,
De vreemde sloeg haer treurig gâ,
Doch zeî noch ja, noch neen.
| |
| |
De jonker liet den blik niet gaen,
Op 't voorwerp zyner schuld;
De schaemte had zyn wang beslaen,
Zyn ziel met angst vervuld.
Daer is de plek ten kamp besteld.
De speer in drift vooruit geveld
Schiet op de stalen borstplaet af,
Te hecht, te vast gesmeed;
En zoekt in omgekeerden draf,
Op nieuw na voeg en reet.
Intusschen zweeft de droeve maegd,
Zy zucht en zingt en raest en klaegt
En juigt in d'eigen stond.
Gewaegt van moederliefde en wicht,
Van bastaerdtelg en wraek;
Van bruiloftsdisch en huwlykspligt,
Van vadervloek en maegdeneer,
Zy peinst, zy staert, en 's vreemdlings speer
Doorboort des jonkers nek.
De valschaerd plofte neêr in 't zand,
De vreemdling reed weêr voort;
Hy groette 't meisje met de hand,
En trok naer verder oord.
Zy zag hem na tot hy verdween,
En kroop om 't lyf des valschaerds heên,
De smart des doods ten buit.
| |
| |
Zy staerde hem in 't brekend oog,
En slingerde op hem neêr;
En kreet tot hem die haer bedroog:
‘Kom, geef my 't myne weêr!
Geef weêr wat gy te snood verkreegt,
Kom, 't hart van alle schuld geleegd;
Of neem my meê naer 't graf.
En is het bruidsbed niet te ruim,
't Zal my om 't even zyn:
Dan tooi ik my met lint en pluim,
Dan is myn vaders vloek te niet,
Die tot myn doemnis rypt!...
Dan staekt myn moeders zielsverdriet,
Dat my het hart zoo knypt!...
Myn vaders vloek!... myn moeders smart!...
De schandteelt van myn schoot!...’
Hier brak 't gevoel heur lydent hart,
|
|
Auteursrechtvrij