|
| |
| |
| |
Gallifort.
De bouwval, die gy ginder ziet,
Was eens een trotsch gesticht;
De tyd, die alles nederstort,
Smeet ook het aedlyk Gallifort,
Met wal en torens klein en kort,
Zoo als het daer nog ligt.
Eertyds leefde daer een ridder
Die zyn roem in vroeger jaren
Oogstte in nooden en gevaren,
Onder Karel's krygsbannier.
Door den keizer mild beschonken,
Was hy uit het land der vreemden,
Weêrgekeerd naer Brabands beemden,
Weeldrig sleet hy daer zyn dagen,
Gaf zyn wil de volle toomen,
Leefde er zonder iets te schroomen,
| |
| |
Braste er 's nachts by spotternyen
Joeg langs meerschen en moerassen,
Achter everzwyn en dassen,
Wee! de jonge herders dochter,
Hoedde ver van huis en stallen;
Onder juichend horenschallen
Voerde hy haer in het diepste
Liet haer, trots heur bitter klagen,
By het bange scheemring dagen
Wee! de veldling die dorst smalen,
Door geen smeeken in te houên,
Al den rykdom der landauwen
Hy stelde aen zyn drift geen palen,
Over hof en zaeiveld henen,
Wat het meisjen ook moog weenen,
En des avonds als hy keerde
Klonk het weer door gang en zalen,
Onder 't zwaeijen der bokalen
Of ellende en honger heerschten
Of het feest was in Gods kerken,
Fulbert wilde er niets van merken,
| |
| |
Zoo een arme soms een aelmoes
Hy werd lastrend door gezonden,
Fulbert mestte paerd en honden,
Sprak de kloosterabt den banvloek
Fulbert lachte er hartelyk mede,
Gaf den brui van vloek en bede
Zulk een doenwys schreeuwde om wrake
En de veldling sloeg zyn blikken,
Nimmer dan met innig schrikken
Eens klopte er een pelgrim aen 't zondige slot,
Zoo moede en zoo zwak op de beenen;
Hy bad of men hem, om de liefde van God,
Geene plaets in den stal zou verleenen.
Hy had heel den dag in de brandende zon,
Door heide en door vlakte gegaen;
En bleef, daer hy thans nimmer verder en kon
Zoo smeekend voor Gallifort staen.
Het juichen der vreugde en het galmen der zangen,
Klonk daevrend en schallend door plaetsen en gangen,
Maer toch dringt de stem van den stokouden gryzen,
Moe snaren en toonen verdubblen en ryzen,
En Fulbert zag woest uit het raem naer beneden,
En merkte den reiziger thans;
Hy snauwde hem toe: ‘ga, volg uwe schreden.
Gy zyt niet geschikt voor het feest noch den dans.
| |
| |
En strek er u neêr op het mosch.’ -
‘Ach, heerschap!’ bad de zwakke weêr,
‘Blik toch meédoogend op my neêr,
En zie mj voor geen strooper aen;
Ik heb een beêvaert aengegaen,
En moet nog vele mylen verder.
Hoed my van grooter ongeval,
En maek myn toestand toch niet harder;
Gun my een dronk, een bete brood
En will' de Heer, in de uer van uwen dood,
Er u genade voor bewyzen!’
‘Pak weg!’ gilde Fulbert, ‘ga heen van de poort,
Ik heb geen genade van nooden;
Ga, huichel en snap in een gunstiger oord,
Van zegen en goden en dooden.
Ik open geen schooijer myn adelyk slot,
Al ware 't een bode van God.
Maer juffers en jonkers, in zy' en fluweel,
Zy komen, die open ik dra myn kasteel;
Al waren ze in bondschap met duivel en hel,
De lastraer sloot het hoog balkon:
De pelgrim vluchtte wat hy kon,
Hoe magtloos ook en styf;
Zag nog beangst van verre eens om,
Of 's hemels wraekvuer nog niet glom
't Was in den herfst van 't zelfde jaer,
Toen de oude reizer weêr langs daer
Te rug kwam van zyn togt;
Bevreest door 't sparrenboschje week,
Schuw over tronk en heester keek,
En naer het vryslot zocht;
| |
| |
Vondt hy de voorpoort open staen,
Balkon en vensters ingeslaen
En alles doodsch en stil;
Het gras schoot ruig en malsch door vloer en torensteen,
Een ravenleger snorde om hof en vyver henen,
De pelgrim maekte een kruis en toog in mymring verder.
Gaf zyn nieuwsgierigheid te kennen aen een herder
Die by den landweg stond;
De schaper opende den mond,
En fluisterde beducht den reiziger in d'ooren:
‘Wie zich aen God noch mensch wil stooren,
Is hier op aerd geen heil beschoren!
De satan heeft by middernacht,
Heer Fulbert aen zyn disch besprongen;
Kneep hem den gorgel toe, en met het hoofd verwrongen,
Vond men des ridders lyk des ochtends in den gracht.
Het slot ligt onbewoond, geen mensch die 't durft genaken,
Gods wraek daelde op die hooge daken.
Geen runder wil het gras dat opschiet rond het oord.’
God is regtvaerdig, maer verschriklyk in zyn werken!
Deed de oude in 't heen gaen slechts bemerken;
En zette weêr zyn beêvaert voort.
Geen ridder die 't verblyf na dien weêr heeft betrokken;
Elk jaer wrong eenen steen uit muer en torenkruin.
Elke eeuw zag eenen vleugel schokken;
Die gracht en vyver deed verdwynen in zyn puin.
De schilder soms, uit Antwerpsch vest geweken,
Die zoekend omdwaelt langs die streken,
Vyst by den bouwval wel zyn zitstok eens uit een;
Schynt er als met het puin te willen spreken,
En peinst dan suffend aen 't voorheen.
Zoo luid het overoud geschicht,
Dat achter gindsche boomen ligt.
Tot puin en gruis gestort.
|
|
Auteursrechtvrij