|
| |
| |
| |
De Regenboog,
Het onweêr zweept met felle slagen,
Den ratelenden donderwagen,
Door d' opgeruide wolken voort;
De zon houdt zich van schrik verscholen,
Het aerdryk waggelt in zyn polen,
De bliksem zengt van oord tot oord.
De Hemel, om het kwaed verbolgen,
Zendt ons de wraek en heur gevolgen;
De zonde klom tot voor Gods troon.
De jongste dag is aengebroken,
d' Almagtige wordt streng gewroken,
Voor d'al te lang verduerden hoon!
Reeds gloeit het aerdryk als een oven,
Door 't vuer des hemels opgekloven;
o Mensch, afgryslyk wordt uw lot!
Beef, beef! hoe trotsch eens en vermetel,
De Alrigter daegt u voor zyn zetel...
Treedt nader, wormen, komt voor God!
Te laet, dit kermend handen wringen,
Om niet dit roerend boetpsalm zingen,
Vergeefs, vergeefs die jammertoon;
Gods toorn wordt ditmael niet verbeden,
De vlammen slingren naer beneden,
En dood en doemnis wordt uw loon!
| |
| |
De zee vaert over dyk en dammen,
De bosschen kraken in de vlammen,
De torens wagglen als het riet;
De bergkruin rookt, de vlaktens gapen,
Hy, die het alles heeft geschapen,
Bonst het weêr alles in zyn niet...!
Want ach! het proefstuk zyner handen,
De mensch, verbrak de dierbre banden
Die hem verbonden aen zyn' God;
Hy tergt den Hemel in zyn snoodheid
Miskent zyn almagt en zyn grootheid,
En dryft met 's Heeren woord den spot.
Wy moeten allen om der kwaden
Baldadigheên, Gods ongenaden
Gevoelen zonder onderscheid;
Vergeefs uwe armen opgestoken,
Het wraekvuer daelt, de steden rooken
Het yslykst lot wordt U bereid.
Nu ligt gy hooploos neêrgeslagen;
Waerom sleed gy zoo boos uw dagen
In dartelheid en laffen waen?
Gy hebt een vryen wil bezeten,
De deugd en godsdienst snood vergeten,
En d'Almagt in 't gezigt geslaen.
Ook wist gy hoe zy zich kon wreken,
En dat het nogmaels is gebleken
Hoe zy de boosheid heeft verrast;
Dat zy eens heur geduld kan smooren,
Wanneer het onkruid over 't koren
Gebiedt, en al te gulzig wast -
Maer, dooft de gloed van Godes toren?
Wil Hy het smeeken nog verhooren,
Door innig naberouw gestort?
Ja! zie, het aeklig wolkgewemel;
Schynt weg te dryven van den hemel;
Zie, hoe de lucht weer helder wordt.
| |
| |
De boom schut zyne dropplen neder,
De wind loeit op het meir niet weder,
De orkaen verdwynt, de hagel smelt;
De zon breekt door de wolkgordynen,
En komt het aerdryk weêr beschynen,
En tintelt over plas en veld.
En ginds, en daer, aen beide kimmen,
Omvat ons, met verblindend glimmen,
Een grootsch gespannen regenboog,
Als wilde hy deze aerd beschermen -
Het zyn Jehovah's liefdryke armen
Die tot ons reiken van omhoog..!
Die ons als trouwe vleuglen dekken,
Om ons tot liefde en deugd te wekken;
En onderlinge nedrigheid:
Die tuigen hoe den Albehoeder,
Op zyne kindren, als een moeder
De zegenende handen spreidt.
Ach! Hy zal om die weinig vromen
Wier beden tot zyn zetel komen,
Zyn schepslen steeds genadig zyn!
Hy wil de bron der liefde wezen,
Zyn naem, zyn almagt zy geprezen
Van aerdeling en Serafyn.
|
|
Auteursrechtvrij