Volledige werken. Deel 2

[p. 359]

Schild en Vrind!
Of de stryd voor de volkstael, 18-00.

O Vlaemsche Belgen! landgenoten!

Hoe diep zonk onze natie neêr;

Door vreemde en nagebuer verstooten,

Nam alles eenen ommekeer.

Men boog zich willens in den kluister,

Door 't schynschoon meer en meer verblind;

't Verleden werd ons valsch en duister,

En 't volk vergat zyn Schild en Vrind!

Maer, brave mannen, kloeke helden,

Herrezen eensklaps uit den nacht;

Het moest 's lands oude glorie gelden

En de eer van 't vroege voorgeslacht.

Klein was hun aental, doch vermeten

Beriepen zy 't verfranscht bewind;

Wyl de echo hunne luide kreten

Herhalen deed van Schild en Vrind!

De vyand spotte met zyn poogen,

Zag uit zyn hoogte op ons ter neêr,

Verzon op list en snoode lagen,

En dacht aen wraek en tegenweêr,

En velen der inborelingen,

Uit bastaerdy tot hem gezind;

Zag men de goede zaek verdringen,

En lastren 't oude Schild en Vrind!

[p. 360]

 

Wel langzaem neigde 't volk zyn ooren,

 

En traeg herrees hy uit den nacht,

 

Waerin het volksbestaen zou smooren,

 

Wierd er niet haestig hulp gebragt.

 

Maer zigtbaer toch was te bemerken,

 

Hoe 't goede steeds nog bystand vindt;

 

De geestdrift sloeg op eens aen 't werken,

 

Op eens, riep alles: Schild en Vrind!

 

 

 

Ja, velen spanden de oogen open,

 

Vast blozend om de diepe schand,

 

Waer men zoo lang had in gekropen,

 

En weenden voor het vaderland.

 

Een duren eed werd luid gezworen.

 

By God om hoog! by gade en kind,

 

Dat nimmer 't vreemde ons zou bekoren,

 

En toen begreep men 't Schild en Vrind.

 

 

 

O toen eerst zag men dat de vreemden,

 

Hun schapen dreven in onz' wei;

 

Dat de eigenaer der vette beemden

 

Moest zwoegen in de dorre hei,

 

Gelyk een kudde schrale lammeren,

 

Bestoken van orkaen en wind;

 

En dat de schuld van al die jammeren,

 

Te heelen was door Schild en Vrind!

 

 

 

Sinds werd een worstling aengevangen,

 

Een stryd zoo hachlyk, als verwoed!

 

Die Vlaendrens dierbaerste belangen,

 

Toch eenmael gansch herstellen moet,

 

Toch eens herkrygt de tael haer regten,

 

Zoo 't volk zyn regt als volk herwint:

 

Geen Belgen blyven 's nabuers knechten,

 

Dat tuigt ons 't oude Schild en Vrind!