Volledige werken. Deel 2

[p. 390]

De Latynisten.

Hoort eens, hooggeleerde mannen,
Trotsche bollen, felle Jannen,

Die de stem zoo hoog verheft,

Die zoo graeg op ieder keft,

In uw haestig vierschaerspannen.

Ik beken 't u zonder pyn,

'k Slaeg er dikwils al eens neven,
Maer gy moet het my vergeven,

Want ik kan geen woord Latyn.

Kan ik er niet meê van praten,
'k Zal er toch geen traen om laten,

Dat myn vader 't vroeger niet

In myn jeugd my leeren liet;

Mag het er al eens aen baten,

'k Ken er ook, die groot in schyn,

Nooit een vel papier beschreven,
Maer gedurig stoffen bleven

Op hun kennis in 't Latyn.

Gy, die door uw schooltalenten,
Als op welbezette renten,

Met geleende veren prykt,

Daeglyks uwen roem verrykt

Door uw wysheid uit te venten;

Waer zoudt gy te vinden zyn,

Moest ge op eigen wieken dryven
En eens iets in 't Neêrduitsch schryven

Met uw kennis in 't Latyn!

[p. 391]

 

De oude doktor Van der Varen,

 

Is een man, voor zyne jaren,

 

Nog zoo moedig als een leeuw,

 

Want hy telt van de ander eeuw.

 

Hy sleet zyne studiejaren

 

By een pater Augustyn;

 

Lagchend met alle andre boeken,

 

Die naer rede en voortgang zoeken,

 

Roemt hy slechts op zyn Latyn.

 

 

 

Er zyn nog veel styve pruiken,

 

Met hun beffen en hun buiken,

 

Trots op vroegre studieëer;

 

En daer wy in 't lettermeir

 

Gunstig vangen met de fuiken,

 

Visschen zy nog met de lyn.

 

Wie zyn landaerd poogt te stichten,

 

Zal toch nimmer veel verrichten

 

Met zyn spreuken in 't Latyn.

 

 

 

Hy zal nooit zoo ver genaken

 

Eens dien hoogen toon te raken,

 

Die het oog in tranen weekt,

 

Of de ziel in gloed ontsteekt:

 

Hy zal nooit een liedje maken,

 

Dat by vreugd en ambrozyn

 

Schaterlagchen kan verwekken;

 

Want zyn sombre wezenstrekken

 

Spreken enkel in 't Latyn.

 

 

 

Zy geleerdheid hoog geprezen!

 

Maer toch kan men dichter wezen

 

Zonder men 't Latyn verstaet;

 

't Is verderfelyke raed

 

Die er menigeen deed vreezen.

 

Baes Van Loo begreep dit fyn⁽¹⁾:

 

Hy wou Belgies zangkoor stichten,

 

Maer 't geeuwde alles voor zyn dichten:

 

Die wist veel te veel Latyn.

 

 

(1) Een zekere Th. Van Loo van Brugge gaf, over drie jaer, eene zwaerlyvige Vlaemsche Dichtkunst in het licht, die nog in de verouderde spelling berymd was. De man beweerde in zyne aenteekeningen ergens, onder andere ouderwetsche dingen, dat het onmogelyk was een goed dichter te worden, zonder de noodige studie der oude Grieken en Latynen te bezitten.

[p. 392]

 

Gy, die by Romein en Grieken,

 

In der kunsten morgenkrieken,

 

Steeds naer leer en regel zoekt,

 

En u nimmermeer verkloekt

 

Tot een vaert op eigen wieken;

 

Nooit schenkt m'u der goden wyn:

 

Altyd blyft gy volgelingen;

 

Nooit zal 't volk een lied herzingen

 

Afgefluisterd van 't Latyn.