Skiplinks

  • Tekst
  • Verantwoording en downloads
  • Doorverwijzing en noten
Logo DBNL Ga naar de homepage
Logo DBNL

Hoofdmenu

  • Literatuur & taal
    • Auteurs
    • Beschikbare titels
    • Literatuur
    • Taalkunde
    • Collectie Limburg
    • Collectie Friesland
    • Collectie Suriname
    • Collectie Zuid-Afrika
  • Selecties
    • Collectie jeugdliteratuur
    • Basisbibliotheek
    • Tijdschriften/jaarboeken
    • Naslagwerken
    • Collectie e-books
    • Collectie publiek domein
    • Calendarium
    • Atlas
  • Periode
    • Middeleeuwen
    • Periode 1550-1700
    • Achttiende eeuw
    • Negentiende eeuw
    • Twintigste eeuw
    • Eenentwintigste eeuw
Volledige werken. Deel 3 (1884)

Informatie terzijde

Titelpagina van Volledige werken. Deel 3
Afbeelding van Volledige werken. Deel 3Toon afbeelding van titelpagina van Volledige werken. Deel 3

  • Verantwoording
  • Inhoudsopgave

Downloads

PDF van tekst (1.59 MB)

Scans (12.68 MB)

ebook (3.18 MB)

XML (0.69 MB)

tekstbestand






Editeur

Jozef Staes



Genre

poëzie

Subgenre

gedichten / dichtbundel


© zie Auteursrecht en gebruiksvoorwaarden.

Volledige werken. Deel 3

(1884)–Theodoor van Rijswijck–rechtenstatus Auteursrechtvrij

Vorige Volgende
[pagina 311]
[p. 311]

De Kluizenaer.Ga naar voetnoot[1]

I.

 
Bourgonje riep zyn helden op,
 
De krygsklaroen klonk rond;
 
En Stouten Karels heir betrok
 
Den vyandlyken grond.
 
 
 
De ruitery van Schelde en Maes,
 
De krygers van de Wael
 
Verlieten juichend burg en slot,
 
En stegen in den zaêl.
 
 
 
Slechts Wulfried prangde tegen zin
 
Zyn hoofd in d'yzren hoed,
 
Hy, steeds de roem van Karels vaen,
 
Verloor thans kragt en moed.
 
 
 
Hy, die nooit droomde dan van kryg
 
En dreigend doodsgevaer,
 
Zat nu, van weemoed zwanger met
 
De handen in het hair.
 
 
 
Steeds was hem 't klinken der trompet,
 
En 't galmend slaglied waerd;
 
Thans is hy, voor den eersten keer,
 
Van d'oorlogs kreet vervaerd.
 
 
 
Ja, immer moedig had hy steeds,
 
Gestreden voor zyn vorst;
 
Maer nimmer had de vlam der min,
 
Geflikkert door zyn borst.
[pagina 312]
[p. 312]
 
Nooit had hem eenig maegdenoog,
 
Noch englenlach vervoerd;
 
Maer thans was hy, met heel zyn ziel,
 
Aen Liza vastgesnoerd.
 
 
 
Steeds dreef hy naer des krygers wys,
 
Met maegd en min den spot;
 
Maer dit mael sloeg zyn boezem bang,
 
Om zyn ondraeglyk lot.
 
 
 
Daer stond hy, naest zyn meisje's zy,
 
Als van gevoel beroofd,
 
Te leunen op zyn wichtig zwaerd,
 
Met neergebogen hoofd.
 
 
 
‘Ach, Wulfried!’ sprak zy ‘stel my toch
 
‘Aen zulke schand niet bloot!’
 
En wierp een tranenvollen blik
 
Op haren zwang'ren schoot.
 
 
 
‘Gy zwoert my immers liefde en trouw
 
By hemel en by God;
 
En heden laet gy my ten prooi
 
Aen 't ongehoordste lot!
 
 
 
Gy zwoert my plechtig trouw en min,
 
Zoo lang uw borst zou slaen;
 
Ach! wilt gy thans van wee en smart
 
Uw meisje doen vergaen!’
 
 
 
‘Ja!’ sprak hy ‘'k zwoer u eeuwig trouw,
 
Ik zwoer 't by God den Heer!
 
Doch wees verduldig in uw lot,
 
Gy ziet my spoedig weêr.
 
 
 
Gy ziet my weêr, ik keer terug,
 
Voor 't einde van dit jaer....
 
Ach, Liza! snik zoo roerend niet,
 
Myn boezem klopt zoo zwaer.’
[pagina 313]
[p. 313]
 
En spraekloos zag hy 't meisjen aen,
 
Dat naest hem weenend zat;
 
Hy zag haer zyden sluijerdoek
 
Van bitt're tranen nat.
 
 
 
Hy zag hoe pynlyk zacht op zucht
 
Heur enge borst ontwrong;
 
En hoe by iedren zucht een traen
 
Haer gloeijend oog ontsprong.
 
 
 
Hy hoorde hoe de krygsdeun klonk:
 
‘De vorst, de vorst gebied!’
 
Hy luisterde en de weêrgalm riep:
 
‘Verlaet, verlaet haer niet!’
 
 
 
Wat zou hy thans in 't nypend uer,
 
Voor beider ziel zoo naer?
 
Hy greep verwoed de strydaks aen,
 
En zag in drift op haer;
 
 
 
Hy barstte los en snikte luid:
 
‘Gy ziet my spoedig weêr!
 
Ik breek myn woord, myn eeden niet.’
 
Herzei hy menig keer.
 
 
 
‘Gy ziet my op Sint-Huibrechtsdag,
 
Dit zweer ik, nog terug,
 
Ach, liefste! ween zoo hevig niet,
 
De tyd verloopt zoo vlug!
 
 
 
Gy wacht my aen de mergelrots,
 
By d'ingang van de grot;
 
En is de kryg soms eer ten eind',
 
Dan vind ik u op 't slot.
 
 
 
Gy hoort het, meisje, by de rots,
 
Aen d'oever van de Maes,
 
Ginds waer de vloed op 't keizand speelt
 
Met kabbelend geraes.
[pagina 314]
[p. 314]
 
Gy weet het, meisje, by de klip,
 
Op gindschen zodenvloer,
 
Waer ons de maen alleenig zag,
 
Als ik u liefde zwoer.
 
 
 
Ginds, waer gy in myn armen laegt,
 
Wanneer de maen niet scheen!’
 
En snikkend knikte 't lieve kind,
 
Doch zei noch ja noch neen.
 
 
 
‘De Hemel’ riep hy ‘leenig' dra
 
De smart die u bezwaert!’
 
Hy schonk haer nog een heeten zoen,
 
En klom in drift te paerd.

II.

 
November blies de kruinen kael,
 
Met bulderend geraes,
 
Van 't overoud en boomryk bosch,
 
Aen de oevers van de Maes.
 
 
 
En schuimend danste 't grauwe zop,
 
Met akelig geklots,
 
En geeselde de voeten week
 
Der hooge mergelrots.
 
 
 
En slingrend joeg de bliksemschicht
 
Door 't siddrend eikenwoud,
 
En driewerf werd de donder door
 
Den echo nagebauwd.
 
 
 
Geen mensch, hoe fel de nood hem dwong,
 
Begaf zich in dit weêr;
 
En echter dwaalde een jonge vrouw
 
Den oever op en neêr.
 
 
 
De windvlaeg blies haer tressen los,
 
En speelde met haer kleed,
 
Waerin ze een teeder wichtje hield,
 
Dat pynlyk wrong en kreet.
[pagina 315]
[p. 315]
 
Zy ging beangst den heuvel om,
 
En stond op 't minst gerucht;
 
En als haer 't schuiflend loof bedroog,
 
Dan loosde zy een zucht.
 
 
 
Thans is 't het stappen van een mensch
 
Dat haer in de ooren druischt;
 
Zy luistert, staert en ziet een man
 
Die langs de boschpaên kruist.
 
 
 
En angstig stoof zy als een ree
 
Door 't wiegend loover heên;
 
‘ô, Vrouw!’ riep haer de kluizenaer,
 
‘Wat doet gy hier alleen?
 
 
 
Wat wilt gy met dit krytend wicht?
 
Vreest gy den donder niet?
 
Zie, hoe de rosse bliksem vlamt,
 
Door 't donkerblauw verschiet!
 
 
 
De wolven huilen hong'rig door
 
Dees woeste streken heên;
 
Zeg, vrouw, wat wilt gy met dit wicht,
 
Wat doet gy hier alleen?’ -
 
 
 
‘Ach!’ sprak zy ‘goede kluizenaer,
 
Ik hoor den donder niet;
 
Ik zie geen rosse bliksemvlam
 
In 't donkerblauw verschiet.
 
 
 
Ik hoor, ik voel de windvlaeg niet
 
Die door de takken woedt;
 
Ik wacht myn trouwe ridder op
 
Die hier verschynen moet.
 
 
 
Hoort gy der wolven hongerkreet
 
Die weêrkaetst door het dal?
 
Ik zie alleen naer Wulfried uit,
 
Die hier verschynen zal.
[pagina 316]
[p. 316]
 
Naer Wulfried! die het vaendel torscht
 
In stouten Karel's heir?
 
Onnoozle maegd, gy wacht vergeefs.
 
Uw Wulfried keert niet meer!
 
 
 
Hy keert niet weêr, gy wacht vergeefs,
 
Uw hoop vergaet in rouw;
 
Uw Wulfried rust aen 't harte van
 
Een eedle fransche vrouw.
 
 
 
Hy dacht dat een gevallen maegd,
 
Op 't slot van een baron,
 
Zich aen 't verboden vuer der min
 
Toch niet onthouden kon.
 
 
 
Hy brak het u gegeven woord,
 
Hy spotte met zyn plicht,
 
Bedrogene, keer huiswaerts heên,
 
En sust dit schreijend wicht!’
 
 
 
Zoo sprak hy 't sidd'rend meisje toe,
 
Dat, bleek en koud als lood,
 
Den kluizenaer haer smart verborg,
 
En ylings henen vlood.
 
 
 
Hy riep haer tegen wat hy mogt,
 
Door voorgevoel bekneld;
 
Doch ver reeds was zy met heur wicht,
 
De rotskruin opgesneld.
 
 
 
Hy wierp zyn groven mantel af,
 
Van kruis en schelpen zwaer.
 
‘Hoor, Liza!’ riep hy driftig uit,
 
En liep haer hygend naer.
 
 
 
Ach! de arme, zinloos van verdriet
 
En opgekropten rouw,
 
Had niets meer over dan de hoop
 
Dat Wulfried keeren zou.
[pagina 317]
[p. 317]
 
Thans zonk haer uitzigt gansch in 't niet,
 
En raedloos klom zy op
 
Het overhellend rotsgevaert.
 
En wierp zich van den top.
 
 
 
Verpletterd viel zy met haer wicht,
 
Daer, op den zoden vloer,
 
Waer hun de maen alleenig zag,
 
Toen hy haer liefde zwoer!...
 
 
 
Nog zocht haer Wulfried, onbewust
 
Van 't yselyk geval;
 
Hy riep haer, en de weêrgalm riep
 
Terug uit bosch en dal.
 
 
 
Hy klimt en daelt den heuvel af,
 
Hy staert verschrikt in 't rond;
 
ò, God, daer ligt zy met haer kind,
 
Zieltogend op den grond!
 
 
 
Daer ligt zy neder, koud als ys,
 
En bleek als mergelsteen,
 
Daer, waer zy in zyn armen lag,
 
Wanneer de maen niet scheen.
 
 
 
Hy stort zich op de lyken neêr,
 
En schoot in deernis uit;
 
En moê gezucht en blind geweend,
 
Nam hy een kort besluit.
 
 
 
Hy dolf de lyken beide één graf,
 
Versierde 't met een kruis;
 
En sleet zyn ov'rig leven by
 
Den oever in een kluis.
 
 
 
En telkens als de stille maen
 
Den heuveltop bescheen,
 
Zag men hem op het zoden graf,
 
Verslonden in geween.
[pagina 318]
[p. 318]
 
En als de landjeugd van dien streek
 
Zich soms naer 't strand begaf,
 
Dan vond de kluiz'naer keer op keer,
 
Een bloemkrans op het graf.
 
 
 
En, als zich soms een minnaer in
 
Het bosch verscholen had,
 
Terwyl zyn meisje langs het strand
 
Vast wachtend henen trad;
 
 
 
Dan klonk een stem den heuvel af,
 
Dan riep de kluizenaer:
 
‘ô, Knaep! bedroef uw meisje niet.
 
De liefde is vol gevaer!’
voetnoot[1]
Van dit en de volgende stukken zyn geene jaartallen opgegeven.


Vorige Volgende

Footer navigatie

Logo DBNL Logo DBNL

Over DBNL

  • Wat is DBNL?
  • Over ons
  • Selectie- en editieverantwoording

Voor gebruikers

  • Gebruiksvoorwaarden/Terms of Use
  • Informatie voor rechthebbenden
  • Disclaimer
  • Privacy
  • Toegankelijkheid

Contact

  • Contactformulier
  • Veelgestelde vragen
  • Vacatures
Logo DBNL

Partners

Ga naar kb.nl logo KB
Ga naar taalunie.org logo TaalUnie
Ga naar vlaamse-erfgoedbibliotheken.be logo Vlaamse Erfgoedbibliotheken