Paul's avontuur in Limburg. Een spannend verhaal voor jongens

[p. 92]

Hoofdstuk XIII
Alleen!

Het kostte eenige moeite dit verzoek tot uitvoering te brengen, want door den kracht was de hak van den schoen gebroken en de taaie houtsplinters van het luik hielden het onderbeen van den inspecteur als in een bankschroef gevangen. Ondanks de pijn lachte de politiebeambte opgewekt.

‘We staan voor verrassingen, Paul!’, zei hij, zijn scheenbeen wrijvend. ‘Wie had ooit gedacht, dat hier een houten luik in den muur was? Kijk eens, het is zorgvuldig in de tint van het graniet geschilderd en aan de splinters te beoordeelen, moet dat luik al een heelen tijd geleden gesloten zijn. Het is oud eikenhout en de verf ziet er ook niet nieuw meer uit. We zullen eerst een gat in het luik maken en dan eens zien, wat er zich achter bevindt. De hemel geve, dat het naar een uitgang leidt!’

Met koortsachtige haast begonnen zij naast elkaar het hout weg te breken. Dat viel niet mee en spoedig had Paul geen vinger meer, die niet op een of meer plaatsen bloedde. Maar hij merkte het ter nauwer nood. De spanning werd iedere seconde grooter. Wat zou zich achter het geheimzinnige luik bevinden? Misschien een heel kort gangetje met een uitgang? Of...... een gang die dood liep? Hij stelde zich die vragen en voelde zich beurtelings warm en koud worden. Een bijna ondragelijk verlangen kwam in hem om buiten te zijn, om weer eens na al die uren, doorgebracht in die sombere, vochtige gangen de buitenlucht in te ademen. Nimmer had hij kunnen denken, dat de buitenlucht zooveeel aantrekkingskracht op iemand kon uitoefenen en van zelf moest hij aan hen denken, die niet enkelen uren, doch dagelijks vele uren achter elkaar

[p. 93]

in de ingewanden der aarde vertoefden en zwoegden. De mijnwerkers......

Hoe lang hij in die spanning naast den inspecteur doorwerkte, kon hij zich naderhand niet herinneren, doch het moest wel een heelen tijd zijn, want hij kon niet meer op zijn beenen staan en ondersteund door den inspecteur liet hij zich op den grond glijden. Ook de oudere man was aan het einde van zijn krachten. Zijn boord zat scheef, zijn overhemd was gescheurd, en zijn haren zaten ordeloos. Het zweet liep in straaltjes van zijn gezicht, maar zijn oogen lachten.

‘Moed houden, Paul!’, hijgde hij. ‘Het gat is nu groot genoeg. Als we wat uitgerust zijn, kruipen we er door. Zullen we een weddingschap aangaan? Om tien Kwattareepen wedden, dat we over een half uur in de sneeuw staan?’

‘Als ik over een half uur in de sneeuw sta, heb ik wel honderd reepen er voor over’, antwoordde Paul, flauwtjes glimlachend. ‘Ik heb zoo'n dorst, zoo'n vreeselijken dorst...... inspecteur......’

‘Nog even geduld, mijn jongen. Kom, je hebt je zoo heldhaftig gedragen, nu nog even den moed er in houden. Beloof je me dat?’

‘Laten we maar gaan......’, fluisterde Paul alleen en hij kroop naar het luik en knipte zijn zaklantaarn aan. De politieman trok hem zacht terug.

‘Neen, Paul, dat is mijn werk! Ik ga vóór!’

Hij nam de carbidlamp en richtte het lichtschijnsel door het luik. Toen begon hij zich voorzichtig door het gat te wringen en na eenige minuten was hij verdwenen.

‘Laat mijn jas en hoed maar zoo lang liggen, Paul!’, riep hij. ‘We zullen toch Kool en Valk moeten waarschuwen. Maar eerst de boel hier eens verkennen’.

Paul kroop ook door het gat en stond op. Zij bevonden zich in een soortgelijke gang als die, waar zij juist uit

[p. 94]

gekomen waren, doch deze was rechter en hooger. Twee bijzonderheden vielen hem onmiddellijk op! De eerste was een groot aantal sporen van voetstappen op den eenigszins uitgesleten en stoffigen grond en de tweede was een aantal teekeningen en krabbels, krassen en ingekraste namen in de loodrechte zijwanden.

‘Nu, wat zeg je daar van?’, riep de inspecteur met glinsterende oogen.

‘We zijn in een der gangen van de publieke grot!’, antwoordde Paul. ‘Ik kan me niet herinneren, welke gang en in welk gedeelte zij zich bevindt, maar het zal weinig moeite kosten een uitgang te vinden. Ik...... ik ben vreeselijk blij, inspecteur’.

‘En ik, Paul!’, zei de ander. Zwijgend drukten zij elkaar de hand. Toen knikte de politie-beambte in de richting van het vernielde luik.

‘Nu moet ik aan mijn plicht denken, mijn jongen. Ik ga Kool en Valk halen. Wil je hier op mij wachten of mee terug gaan?’

‘Mag ik hier op u wachten......? Ik...... ik ben zoo moe in mijn beenen’, stamelde onze jonge vriend.

‘Verstandig van je, Paul’, was het antwoord. ‘Hier, ga naast het luik zitten en laat je lantaarn branden. En luister eens?’

Paul's oogen vielen bijna dicht, maar toch keek hij met een glimlach op.

‘Je moet mij beloven, dat je absoluut hier blijft wachten, mijn jongen, al zou het langer duren voor ik terugkom, dan je denkt. Het is mogelijk, dat ik het tweetal niet onmiddellijk mee krijg, begrijp je?’

‘Ja, inspecteur. Ik blijf hier in elk geval zitten.’

‘En laat je lantaarn branden!’

‘Ik beloof het u’.

‘Dan tot zoo meteen, Paul. Ik zal mij haasten, maar je begrijpt, die lange trap op en af loopen kost tijd’.

[p. 95]

Paul knikte. Hij begreep het heel goed. Nog even voelde hij een stevigen handdruk van den vriendelijken man. Toen kroop deze door het gat. Het felle, witte licht van de carbidlamp verdween spoedig en de voetstappen stierven weg.

Het werd heel stil. Door het gat kwam een kille luchtstroom en Paul huiverde. Hij zette de kraag van zijn jas op en staarde naar het onbeweeglijke licht van zijn zaklantaarn. Er verliepen eenige minuten, in welken tijd het hem opviel, dat het licht langzaam minder werd. Het drong met een schok tot hem door, dat het batterijtje opraakte en hij had geen reserve-batterijtje bij zich.

Een huivering rilde langs zijn rug. Zou hij hier in die afschuwelijke holle gang alleen in het donker moeten blijven? Steeds slechter werd het licht uit de lantaarn. Hij stak zijn hoofd door het luik en luisterde scherp, doch geen geluid trof zijn oor. De inspecteur kon trouwens nog niet eens in de koepelruimte zijn aangekomen.

Het zou zeker nog wel tien minuten duren, voordat hij met de twee mannen zou verschijnen.

Het lichtschijnsel begon nu te flikkeren...... het werd al minder en minder.

‘Brrrr......’, huiverde Paul.

Plotseling gaf hij een gil van ontzetting. Een donkere gestalte doemde eensklaps in het schemerachtige licht, naast hem op. Twee sterke handen grepen zijn bovenarmen en trokken hem onweerstaanbaar omhoog, tot hij op zijn beenen stond.

‘Inspecteur!’, riep hij angstig.

Wat er toen gebeurde kon hij niet meer beseffen. Het was alsof al zijn moed wegzakte. Zijn oogen vielen dicht en hij verloor het bewustzijn.