Paul's avontuur in Limburg. Een spannend verhaal voor jongens

[p. 156]

Hoofstuk XXIII
Een man, een man, een woord, een woord!

Precies op den vastgestelden tijd stopte de trein van Maastricht in Eindhoven. Als een haas verliet Paul de coupé, zoodat de inspecteur en de overige reizigers in lachen uitbarstten.

Paul rende het lange, koude perron op met zoekende oogen. Plotseling zag hij mijnheer Zandstra, die langzaam langs den trein liep, in ieder coupé kijkend. En drie tellen later hadden zij elkaar begroet, beiden even onder den indruk van dit heerlijke oogenblik.

‘Jongen, jongen!’, zei mijnheer. ‘Wat ben ik blij, dat je weer bij me bent. Heb je het niet koud? Heb je wel gegeten? Zullen we eerst iets gaan gebruiken of heb je alleen dorst?’

Paul lachte.

‘Ik verlang alleen naar huis’, zei hij naar waarheid. ‘Maar daar komt inspecteur van Balen aan, die me van Valkenburg af gezelschap heeft gehouden’.

De heeren stelden zich aan elkaar voor en gaven elkaar een hand.

‘Blijft u vannacht bij ons logeeren?’, vroeg mijnheer Zandstra.

Maar daar kon de politie-beambte niet aan denken.

‘Ik moet vanavond nog door naar Boxtel en moet nu meteen afscheid van u nemen. Dag Paul, het beste en als je nog eens in Zuid-Limburg komt, dan meld je je maar aan het politie-bureau’.

Vlug gaven zij elkaar de hand en toen verdween hij. Naast mijnheer haastte Paul zich naar den uitgang. Hij klemde zijn pakjes stevig tegen zich aan.

‘Hoe is het met Liesje? Heeft u al weer werk?’

[p. 157]

En tot Paul's onuitsprekelijke verbazing begon mijnheer te stralen van blijdschap.

‘En of, mijn jongen, ik heb een fijne betrekking gekregen. Stel je voor, een vaste betrekking. Morgen zal ik vertellen, hoe dat in zijn werk is gegaan. Wacht, hier staat de autobus, stap maar in’.

Tijdens de rit naar Acht merkte Paul, dat hij erg vermoeid was. Hij werd wat stiller en hij had moeite om de oogen open te houden. Maar toen hij eindelijk het welbekende huisje zag, trok die moeheid als door een tooverslag weer weg. Hij holde naar het hekje, opende het en op hetzelfde moment werd de voordeur geopend en lag hij in mevrouw's armen.

Noch zij, noch Paul kon iets zeggen, maar beiden hadden tranen in de oogen. Mijnheer sloot de voordeur en bekeek glimlachend dat tooneeltje.

‘Hé, wat kom jij doen?’, riep hij eensklaps verbaasd.

Een teere gedaante kwam zonder geluid en licht als een veertje langs de trap naar beneden. Liesje op haar pantoffels in haar gestreepte pyama, met een omslagdoek om en een glans van onuitsprekelijke blijheid in de oogen.

‘Paul!’, riep ze zachtjes. ‘O, Paul...... ben je daar weer? Ik ben zoo blij’.

Mevrouw sloeg haar armen om hun schouders en duwde het tweetal de huiskamer in, omdat het in de gang zoo koud is.

En daar kwamen de tongen los. Paul was opgewonden en rende naar de gangdeur.

‘Waar zijn die pakjes? Die pakjes, die ik heb meegebracht?’

‘Hier...... hier......’, lachte mijnheer.

Met een plechtig gebaar reikte Paul vervolgens de beide pakjes aan mevrouw en het meisje over.

‘Alle menschen. Wat zou daar wel in zitten? Het is zacht......’, riep mevrouw.

[p. 158]

Liesje had het papier het eerst afgewikkeld. Toen zij de verrassing zag wist zij niet wat ze zou doen, lachen of huilen.

Paul kuchte zijn ontroering weg.

‘Het is de moeite niet waard, hoor, maar ik had het je immers beloofd. Alleen heeft de reis naar den slagerswinkel wat langer geduurd, dan ik gedacht had!’

Mevrouw sloeg haar arm om zijn schouders. Haar zachte oogen glansden van ontroering en ze zeide:

‘Ik ben trotsch op je, jongen!’,

EINDE.