Veldviooltjes

Gedichten voor vlijtige kinderen

[p. 40]

De wangunst.

(Eene Fabel.)

De poes.

Mij dunkt, gij, meester babbelaar,

Leidt wel een lui en lekker leven:

Ik vind het nog al wonderbaar,

Dat m' u ter woning heeft gegeven

Een ruime, rijk vergulde kouw,

Die zich een prins niet schamen zou,

En dat men u met suiker voedt,

Hoezeer gij niets ter wereld doet;

[p. 41]

 

Terwijl ik, 't nuttigst beest op aarde,

 

Gelijk dit Wittington ^(*) ervaarde,

 

Op zolder, als een arme bloed,

 

Met muizen mij behelpen moet.

 

De papegaai.

 

Mejufvrouw snoepster! naar ik merk,

 

Is uwe wangunst vreeslijk sterk,

 

En moet u jaloezij verteren;

 

Doch hoor! konde ik mijn lot verkeeren,

 

Ik schonk u kooi en lekkernij,

 

En leefde liever zoo als gij.

 

Gij toch verkeert met uw gespelen;

 

Ik zit mij eenzaam te vervelen:

 

Gij gaat ter jagt op rat of muis;

 

Ik zit gevangen in mijn kluis:

(*) Een arme jongen, die niets bezat dan eene kat, en door deze zijn fortuin maakte.

[p. 42]

 

Gij eet, door honger aangedreven,

 

De beetjes, die gij 't lekkerst vindt;

 

Ik, wat men goedvindt mij te geven,

 

Hoezeer mijn smaak het niet bemint.

 

Ach, Poes! 'k heb 't ergste nog vergeten:

 

Gij leeft in d' uw bestemden stand;

 

En ik, ik torsch een slavenketen,

 

Ver van mijn dierbaar vaderland.

 

 

 

De Poes sloop weg, beschaamd, verlegen,

 

Dat zij zich had vergaapt aan schijn.

 

Ei, kleinen, onderzoekt terdegen,

 

Of onder u ook poesjes zijn!

De wangunst.
Bladz. 40.