Okkie en zijn vriendjes

(ca. 1960)–Leonard Roggeveen– rechtenstatus



[pagina 28]
Het feest gaat door! Rikkie en Rekkie liggen in hun bedjes van mos en bladeren. Ze slapen... De maan schijnt op hun gezichtjes. Aan de kant van de vijver zitten Vader en Moeder. Ze maken een praatje met buurman en buurvrouw. Moeder zegt niet veel. Ze heeft geen prettige verjaardag gehad. De dag is stilletjes verlopen, net als andere dagen. En Rikkie en Rekkie hebben nèt gekeken, of ze verdriet hadden. Dat vindt Moeder vreemd. Héél vreemd! De kinderen slapen. Op Rekkies snuitje ligt een traan. Rekkie droomt. Maar hij droomt lang niet prettig. Hij huilt zelfs een beetje in zijn droom! Op eens schrikt hij wakker. Hij gaat recht op zitten. En hij wrijft de slaap uit zijn o gen. 'Hé,' zegt hij. 'Dat was vreemd. 't Was nèt, of
[pagina 29]
ie mand me met een grassprietje in mijn neus kriebelde! Wie zou dat gedaan hebben?' Rekkie kijkt verbaasd om zich heen. Maar hij ziet niets bijzonders. Hij ziet alleen de maan, hoog aan de lucht. En een glinsterende waterdruppel, vlak bij zijn voetje. Anders niets!
[pagina 30]
'Wel...,' zegt Rekkie. Maar met een zwijgt hij. Want... daar begint die glimmende waterdruppel opeens te lopen. Hij komt recht naar Rekkie toe. Hij draait een paar malen in het rond. En dan... dan kruipt hij bij een rietstengel omhoog! Dáár begrijpt Rekkie niets van. Zó iets heeft hij nog nooit meegemaakt! Een leven de waterdruppel! Stel je toch eens voor! Een leven de waterdruppel...! Rekkie staat op. Wel nu nog mooier! Daar zit warempel precies zo'n glimmende water druppel op zijn bedje. En geen twee stappen van hem af zit er nòg een! En naast het bedje van Rikkie zit nummer vier! Even staat Rekkie stil te denken. Dan loopt hij voorzichtig naar een druppel toe, kijkt en... 'Ja, ja, ja,' fluistert hij. 'Ik dacht het al! Dat zijn geen druppels! Dat zijn... dat zijn... dat zijn glim-
[pagina 31]
wormpjes. Echte, levende glimwormpjes! Hoe zouden die hier wel gekomen zijn?' Vrolijk kijkt hij om zich heen. En tegelijk ziet hij daar nummer vijf. En zes! En zeven! En acht! 't Zijn er een massa. 't Lijkt wel, of het glim wormpjes geregend heeft. Wel dertig lichten de puntjes kruipen over 't mos heen en weer! Haastig stapt Rekkie naar het bedje van zijn zusje. 'Rikkie,' fluistert hij. 'Word wakker, Rikkie! Er is nieuws! Er is groot nieuws!' Lang zaam doet Rikkie haar oogjes open. 'Wat is er aan de hand, Rekkie?' vraagt ze slaperig. 'Waarom maak je me wakker? Ik droom de nèt zo prettig. Ik droom de, dat er hier wel honderd glim wormpjes heen en weer kropen!' 'Maar Rikkie, dat is ook zo!' zegt Rekkie. 'Je droom is waarheid geworden. Want het wemelt hier van de glimwormpjes. Kijk maar eens!' Rikkie kijkt. En met een is ze klaar wakker. 'Nee maar,' zegt ze. 'Wat is dàt heerlijk. Nou
[pagina 32]
moeten we aan 't werk. Kom, Rekkie! Aankleden. En vangen!' Tien tellen later hebben Rikkie en Rekkie hun kleren aan. De kleine meid gaat dadelijk op de jacht. En Rekkie trippelt naar de plaats, waar hij zijn holle eikels verborgen heeft. Maar hij heeft nog geen zes stappen gedaan, of... Bom! Pats! ...daar struikelt hij. En lang uit valt hij in het mos. Haastig krabbelt hij overeind. Nieuwsgierig kijkt hij naar omlaag. Waar over zou hij wel gevallen zijn? Hela! Rekkie kan zijn ogen niet geloven. Daar ziet hij liggen: een stuk of tien twaalf prachtige bloemen, vòl met mooie kleuren! Rekkie krijgt een kleur van blijdschap. Daar be grijpt hij niemen dal van! Hoe komen die hier? denkt hij. Ik heb ze niet geplukt.
[pagina 33]
En Rikkie ook niet. Dat is zeker. Een vreem de moet ze hier gebracht hebben. Iemand die ons plannetjekende. Zou de burge meester het gedaan hebben? Nee, dat geloof ik niet. De burgemeester heeft wel wat anders te doen, dan bloemen te plukken. Misschien hebben de kaboutertjes het welgedaan! Ik heb wel eens horen zeggen, dat die alles weten. En dat ze je altijd helpen! Ja, dat zou wel kunnen! En misschien hebben ze die glimworm-
[pagina 34]
pjes dan óók wel hier heen gebracht. Och, die beste kabouters. Wat zal Rikkie opkijken, als ik 't haar straks vertel. Maar nu moet ik gauw aan 't werk. Want er is nog een heleboel te doen! En anders zijn we nog niet eens klaar, als Vader en Moeder naar bed gaan!' Rekkie doet, wat hij zegt. Hij werkt zó hard, dat de zweetdruppels hem langs zijn neus lopen! Maar daar geef hij niets om. Want hij werkt immers voor zijn moeder!

Vorige Volgende

Het feest gaat door!