Okkie en zijn vriendjes

[p. 35]

De verrassing

't Is een uurtje later.

Buurman en buurvrouw zijn naar huis gegaan.

Vader en Moeder kijken zwij gend naar de maan, die hoog aan de hemel staat.

'Kom Moedertje,' zegt Vader. ''t Is tijd om naar bed te gaan.'

Moeder knikt.

Ze staat op en stapt naar haar huisje.

Wel, wat is dat?

Wat ziet ze daar?

'Vader!' roept ze. 'Wel heb ik van mijn leven!

Kijk toch eens, Vader! Daar tussen die twee rietstengels. Och, wat prachtig! Och, wat mooi!'

'Wel, wel,' zegt Vader verbaasd.

'Wat zien mijn ogen daar? Zo iets moois heb ik nog nooit meegemaakt! 't Lijkt wel een vuurwerk...!'

Wat zien Vader en Moeder?

Wel, de verrassing van Rikkie en Rekkie natuurlijk! Dertig lichten de eikels hangen daar aan een

[p. 36]

grashalm tussen 't riet. Dertig kleurige ballonnetjes! Groene, gele, blauwe en rode! Zachtjes schommelen ze in 't windje heen en weer. 't Is een wonder mooi gezicht!

'Net een sprookje,' zegt Moeder. 'Hoe is 't mogelijk! Wie zou dat wel gedaan hebben?'

Hoepla! Hopsa!

Daar springen opeens twee kikkertjes uit het gras te voorschijn.

't Zijn... en...! Juist!

'Moeder!' roept Rekkie. 'Dat hebben wij gedaan. Omdat u vandaag jarig is. En om dat we u verrassen wilden. Want we houden zoveel van u, Moeder! O zo veel!'

Hij slaat zijn armen om Moeders hals. En hij geeft haar een paar flinke kikker zoenen!

'Nee maar...,' zegt Moeder. En ze slaat van verbazing haar handen in elkaar. 'Nee maar! Daar sta ik van te kijken. Daar moet ik bij gaan zitten. Zo! En vertel me nu eens alles, jongens. Wie heeft dat mooie plan bedacht?'

Rikkie en Rekkie beginnen te vertellen.

[p. 37]

[p. 38]

En Moeder krijgt zowaar tranen in haar ogen.

Niet van verdriet. Maar van blijdschap!

'Zie zo,' zegt Vader. ''t Is wèl laat, maar toch gaan we nog niet naar bed. We blijven nog een poosje gezellig bij elkaar zitten. Dat hebben onze kinderen wel verdiend!'

Zo gebeurt het.

Moeder trakteert op gesuikerde beukenootjes.

O zo lekker!

En Vader vertelt een mooi verhaal. Net zolang, tot Rikkie en Rekkie zoetjes... in slaap vallen!

Glimlachend brengen Vader en Moeder hun kinderen naar bed.

'Vader,' geeuwt Rekkie nog even. 'Laat u... oah... de glim wormpjes nu maar los. Morgen zoek ik wel nieuwe. Dan kunnen de andere kikkers 't ook nog eens zien. Nacht Vader...!'

'Nacht jongen,' zegt Vader glim lachend.

En even later kruipen alle glimwormpjes weer vrij over het mos.

In een donker hoekje zitten een heleboel kabouters!

[p. 39]

't Zijn Okkie en zijn vriendjes.

Ze wachten tot alle lichtjes gedoofd zijn.

Dan gaan ze vrolijk naar het bosterug.

'Kikkers,' zegt Okkie, 'Kikkers zijn brave dieren.'

[p. 40]

En hij kijkt eens naar het grassprietje, waar mee hij Rekkie heeft gekriebeld!

'Okkie heeft gelijk,' zegt Kareltje Oliebol.

'Maar de kabouters mogener ook zijn...!'

Okkie lacht.

De maan, hoog aan de hemel, kijkt tevreden naar om laag.

[p. 42]