Opwaartsche wegen

[p. 89]

In rijpen staat.

Wat temperde uw vlam mijn oogen?
Ge hunkert niet meer zoo vooruit.
Hart waagt ge niet meer den hoogen
sprong? en gij stemgeluid
gij hebt den klank verloren
van zegevierend metaal:
gedempter gebiedt uw toorn
en de tuin der verlangens wordt schraal.

Uit leven heb ik gedronken
rijklijk als uit een bron;
zooals in bloemen en vonken
weerkeert de kracht van de zon,
zoo keert in mijn denken en daden
de groote Moeder weer
en ben ik vol van zaden
der Menschheid van weleer.
Maar in anderer dade' en gedachten
keert ook mijn wezen terug,
zingt mee in het koor der geslachten
dat den tijd overspant als een brug.
D'onstuimige kracht die bruischte
door jeugd als morgenwind,
ik goot ze in d' open knuisten

[p. 90]

 

van man en vrouw en kind.

 

De bloesem van 't hart is gevallen

 

de zomer van 't hart is ten ende,

 

niet zwermen meer duizendtallen

 

verlangens uit van mijn lenden;

 

niet meer het rekken en hijgen

 

van begeerten die 't hart verscheuren,

 

niet der hoop bovenmatig stijgen

 

en niet bovenmatig treuren.

 

 

 

Een enkel verlange' is gebleven,

 

zacht voel ik zijn gloed in mij lekken:

 

o eeuwig voort te leven

 

in Menschheid het groote bekken.

 

 

 

Zachte jaren die nu komen,

 

zacht licht van den namiddag

 

wanneer het geblaker en 't loome

 

gestreken zijn van den dag;

 

de schaduw wordt lang, weide' omhuiven

 

wolkstaaplingen hoog en stil,

 

als in dat uur de roep der woudduiven

 

zoo innig en vol klinkt mijn wil.

[p. 91]

 

Zachte heldenstemming, vrij van treuren,

 

omzweef mij uw zilvren wiek

 

nu voortaan bij alle gebeuren

 

als zilvre koraalmuziek.

 

 

 

Laat de glans der wangen verwelken

 

als windebloem te middag:

 

dra oopnen de diepe kelken

 

van den avond hun purperen vlag.

 

Nu de stormen van 't ik niet meer razen

 

gaat hij zoo vredig zijn:

 

om zijn schat welft als edle vazen

 

het hart zich stil en rein.