Tusschen twee werelden

[p. 18]

V. Der vrouwen offer

De vrouwen komen, die van de kleine steden,
die der dorpen, verloren in de wijdheden
der steppe, de vrouwen wier hart ervaren
heeft de verschrikkingen van zeven bittre jaren.

Zij komen, hun oogen vol droeve vragen.
Een groote kreet is door het land geslagen:
‘Makkers, honger maait weg honderden duizendtallen;
waar anders aren, nu de menschen vallen’.

‘De regen heeft het arme land vergeten;
de zon als een wild dier het leven stuk gereten;
Moedertje Aarde stierf in felle pijnen,
haar blond gelaat geblakerd tot woestijnen’.

‘Makkers, zooveel aren als zonnebrand verschroeide,
zooveel mannenkracht verwelkte en verbloeide;
zooveel halme' als verdroogd zijn, jong en teer,
zooveel kinderen zinken stervend neer’.

‘O moeders, helpt toch dat niet allen sterven;
gij die kunt helpen ondanks eigen derven;
geeft ons uw gave: een weinig geld, een weinig brood;
helpt het leven strijden tegen den dood’.

[p. 19]

 

De vrouwen luistren met lippen die beven:

 

‘wij hebben zelven niets; wat kunnen wij dan geven?

 

geen geld, geen goude' of zilveren sieraad,

 

en klein is dezen herfst de graanvoorraad’.

 

 

 

Zij drukken hun machtlooze moederhanden

 

tegen hun hart, voelen liefde daar branden

 

gelijk een wond. - O zoo zij konden laven

 

de kindren met hun bloed, 'k weet dat zij 't gaven.

 

 

 

Eene van hen, oneindig-mild van oogen,

 

staat lang aandachtig over 't eigen hart gebogen,

 

wanneer zij eindelijk het hoofd opricht,

 

verklaart een gloed van blijheid haar gezicht

 

 

 

als kwam tot haar een, dien zij lang verwachtte.

 

‘Zusters, wij zijn niet zoo arm als wij dachten,

 

wij hebben nog iets kostelijks te geven:

 

die moesten sterven, zullen door ons leven’.

 

 

 

Van haren vinger heeft zij afgenomen

 

den gladden gouden ring, het pand der droomen

 

in verre jeugd, het teeken van de trouw

 

in vreugde en smarten. Zij is weduwvrouw

[p. 20]

 

en niemand kan haar hart fluisteren hooren;

 

‘mijn levensmakker dien ik heb verloren,

 

vergeef’. - In al die milde vrouwenoogen

 

bloeit vreugde omhoog, gelijk haar heeft bewogen.

 

 

 

En al die vrouwen, die uit de kleine steden,

 

die uit dorpe' in der steppe' oneindigheden

 

verloren, nemen met hun trouwe handen

 

de ringen af, die aan hun vingers branden.

 

 

 

In den smeltkroes hebben zij ze geworpen,

 

de vrouwen van de steden en de dorpen;

 

die in verenkeling nietig bestonden

 

heeft vuurgloed tot een gouden klomp verbonden.

 

 

 

Als meegevoel harten van nietige enkelingen

 

versmelt tot één sterk hart, zoo zijn de ringen

 

die machtloos lage' elke om zijn vinger heengebogen

 

geworde' een gouden klomp reddend vermogen.

 

 

 

Wanneer de vrouwen der dorpe' en der steden

 

den weg terug naar hun woningen treden,

 

voelen zij glimlachend de zoete pijn

 

in 't hart, om der vingers berooide zijn.

[p. 21]

 

Daar binnen strijdt die pijn om 't vreemd gemis

 

van 't lang-vertrouwde, met wat vreugde is

 

te denken ‘wij vonden nog iets te geven;

 

door ons zullen enkele kindren leven’.

 

 

 

Ik hoor een gouden lach slaan door het klagen

 

der wereld; in de klare najaarsdagen

 

hoor ik een lach, zoo lieflijk en zoo teeder

 

als lachten hemelinge' in 't gouden weder.

 

 

 

Ik weet niet of de geesten onzer droomen,

 

onzichtbaren, tusschen ons gaan en komen,

 

maar is dit zoo, dan is hun lach het licht

 

dat nu valt van der dagen aangezicht;

 

 

 

dan is de schoonheid als van jonge meien

 

die nu het oude moede jaar omvleien,

 

de lach van hemelsche verteedering

 

om het offer dier vrouwen, dat ik zing.

 

 

 

1921