Tusschen twee werelden

[p. 22]

VI. Laat nu de ziel...

Laat nu de ziel in diepe teugen drinken
uit alle zachte bronnen van vergetelheid
opdat toorn, haat en wrok in 't niets verijlen, -
uit deze ééne van herinnering:
hoe in den schemerverren kindertijd
als druif aan druif hangt in het waze ijle,
mensch aan mensch in den tros der maatschap hing.

Laat meegevoel nu in de harten stijgen
gelijkmatig gelijk een sterke vloed,
rustige klimmer die geen macht kan keeren.
Laat het verzwelgen de ver enkeling,
over de gebrokenheid triumfeeren
en d' oude kracht herstellen van het bloed.

Kracht der makkerschap die ons heeft geschapen,
eenheidsbesef dat ons tot menschen heeft gemaakt:
o laat nu opstuwen door onze leden
golf die de banden der verenkling slaakt;

[p. 23]

 

o laat ons na den droom van donker-wreede

 

vervreemding, elkaar vol barmhartigheden

 

naadren, tot erkenning van het één-zijn ontwaakt.

 

 

 

Laat nu het hart der menschheid als een zee

 

over het dorre strand der zelfzucht ruischend stijgen

 

en alle harde schrille tonen zwijgen

 

voor van dat diepe ruischen de bewogen vree.

 

 

 

Laat nu de hand zijn als een open kelk

 

die heel den dag geurig maakt met zijn gaven,

 

die voortgaat in den nacht met geur te laven

 

de aarde-dingen uit zijn hart van melk.

 

 

 

Laat nu het hart, laat nu de hand niets weten

 

dan dit besef van vereenzelving;

 

laat menschheid opgaan tot hereeniging

 

met het deel van haar wat zij had versmeten;

 

laat ons die leve' alvoor te sterven eten

 

brood van broederschap - brood van heiliging.