Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 40]

VII

Toen moederlijkheid het eerst heeft vertoond
haar mild-bewogen gezicht,
doordrong zulk een glans het binnenlicht,
als leven nog nooit had bewoond.
Wreedheid en ruwheid roken
tegenkracht niet te weerstaan;
duizend kleine bloemen ontloken
onder de voeten in 't gaan.

Moederlijkheid strijdt.
‘Mijn kind zal niet lijden wat ik lijd.
Mijn kind zal leve' in een wereld die is
niet zoo vol wreedheid en droefenis.
Zoo lang ik leef kan ik niet rusten;
strijden moet ik voor mijn kind.’
Geritsel begint in 't onbewuste:
‘en d' andren?’... Luwer dan luw waait een wind,
wijder dan wijd
omvat leven uw ring,
moederlijkheid.

Moederlijkheid lacht...
In sterlooze aarde-nacht
is zilver een ster verschenen,
nog eene en nog eene:
violenpracht
van zorgende handen
bloeit in kinderlanden,
stilt de schreiende klacht.
Moederlijkheid lacht.