Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 55]

VI
Hindoïsme

Beeld van eene universeele orde
en aardsche harmonie die uit den kosmos stamt,
dookt ge voor vele eeuwen op
in China, India, Perzia,
hebt aan riten eerst verbonden
wil tot ethische zuivering,
idee van Eeuwig Goed, van Eeuwig Recht, -
hebt hooge wallen van ikdrift geslecht
en achter hen 't godlijke Zijn gevonden...

O schoonheid en kracht
der gedachte van India:
besef van werklijkheid onstoflijk,
waar al het zijnde in baadt;
van de eenheid aller wezens in God.
Gedachte, rustegevend, die zingt
door de wijsheid en schoonheid van het Oosten.
In harten van tallooze menschen hebt gij gebreideld
door d' eeuwen wilde begeerlijkheid
en de aanslagen van dierlijke drift verijdeld.

Eeuwig-onbewogen schouwen
dat verdiept in den Algeest zich:
o, wij eerbiedigen u.
Maar wat is uw vrucht voor de tijden,
voor het vloedend en ebbend, het krimpend
en uitzettend menschenhart?

Zoo, als overmachtige strooming
van de stranden den zwemmer wegtrekt
van het menschenbewegen naar
wateren oneindig, wegtrekt
daarhenen waar hij zalig
in de vloeden onderduikt, -
zoo trekt de Idee van den Algeest
den geest van millioenen menschen
wèg van de stranden der wereld,

[p. 56]

 

dáárheen waar zij zalig onderduiken

 

in zijn peillooze watren,

 

inademen zuivre wijsheid,

 

zich zonnen in godlijke zon.

 

Wijsheid zeer hooge zaamlen

 

ingewijden in Gods geheimen,

 

de stof ligt bleek aan hun voeten,

 

de tijd zonk onder hen weg

 

als maan wegzinkt aan den hemel.

 

In Alvader zijn zij geborgen,

 

in den Alschoot neergevlijd.

 

 

 

‘En de wereld, wat van haar?’

 

 

 

De wereld, zij lieten haar

 

over, mijn kind, aan zichzelve:

 

wisten haar te wezen begoochling,

 

en allengs verarmt zij,

 

die niet door eedle menschkrachten

 

wordt geadeld, gelaafd en gevoed.

 

Het onkruid wint op de tarwe,

 

de oogst-des-levens wordt schraal.

 

 

 

O India, hoe vèr ligge' uiteen

 

toppen van uw geestlijk leven en

 

poel van uw dagelijksch doen.

 

Denken, dat graaft in zich zelf,

 

schouwen verzonken in 't Eeuwge:

 

hoe eindeloos ver ligt g' uiteen

 

met wereld als droombeeld verstooten,

 

als vluchtge begoochling veracht.

 

 

 

Maar ook uw groei bleef steken;

 

bleef in vader-zoonschap steken:

 

de hunkring, de stuwing naar broederschap bleef

 

in uw denken-willen ontbreken.

[p. 57]

 

Als een verwilderde gaarde

 

ligt de wereld aan uw voet:

 

onkruid wast daar overvloedig,

 

uw geest heeft haar niet edelmoedig

 

met pure sappen gevoed.

 

 

 

Wij zien naar u waar ge zit

 

in den droom van den Algeest verzonken

 

en o, wij bewonderen u.

 

Maar de stuwing van broederlijkheid

 

die nam van ons wezen bezit,

 

maakt onze harten dronken,

 

onze wang van ontroering wit.