Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 58]

VII
Boeddha

India's boom had reeds schoone culturen
gedrage' in overvloed, knop, bloem en vrucht,
doch versteend waren die eedle structuren,
in den levenstuin was verziekt de lucht.

Tusschen mensch en mensch loodrechte wanden
rijze' onverbidlijk steil omhoog:
de rijken spelen in hun lustwaranden,
de armen ergens hurke' in schaduwtoog.

Menschlijke broederschap, zij scheen verloren,
verzonken, onbereikbaar ver:
men kon haar golven niet meer ruischen hooren,
noch 't licht opvangen van haar klaarste ster.

Toen verscheen hij, die het versteende leven
weer stroomend maakte, zieke lucht gezond.
Hij heeft zijn vinger zelfs niet opgeheven:
de glimlach deed het om zijn honingmond.

Zoo vol was hij met goddelijk meedoogen
als uitgelezen vrucht met sap:
allen lijdenden schonk hij uit zijn nap
vertroosting; allen koesterden zijn oogen.

Met hem ging op over d' oostersche volten
licht als voor hen nog nimmer had gebloeid;
het leek, of daarin hun zachtheid versmolten
de ziel, de zee, d' avondwind. - Ongeschoeid

trokken, toen hij gestorven was, zijn
zonennaar-den-geest door dav'renden zonnebrand
de vlakte in, aandachtigen te beloonen
met wijsheid, die onrust-begeeren bant;

bestegen berge', ongenaakbaar gewaanden,
schragend het dak der wereld, waar zich windt

[p. 59]

 

de steile pas tusschen de toppen, staande

 

in fonkelgloed, trotseeren ijz'gen wind

 

 

 

en sneeuwstorm, dalen af naar d' overzijde,

 

brengen dien wonderzoeten glimlach mee,

 

ladend op zich aller schepselen lijden,

 

zich daarin domplend als in koele zee

 

 

 

de zwemmer doet. De hooge muren vielen,

 

die de schepselen scheiden van elkaar:

 

het dier, de mensch, de Leeraar. Alle zielen

 

versmolten in dien glimlach bovenaardsch.