Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 114]

IX

De mannen, bleeke vrouwe' en teere kindren
met doffe oogen, fletse wangen,
zij kwamen overend, zij vormden lange
slingrende stoeten: geen macht kon 't verhindren.
Uit de rumoerige groote stede' en kleine
stillere, de dorpen tusschen de landen
verstrooid, waar gevoelens van eer en schande
het leven nog met vastheden omheinen, -
kwamen zij, ouden, jongen; zij die droegen
gelaten - 't was Gods wil - hun kruis-van-zorgen,
zij die òpgingen in vandaag; naar morgen
weinig, naar gistren in 't geheel niet vroegen.
Zij aliln hadden één waarheid gegrepen,
zij aliln hadden één lichtsein ontvangen,
wilden losbreken uit ijzren greep en
d' adem des levens langs d' ingezonken wangen
voelen strijken, bolle voorjaarswind.
Zij wilden allen, allen wilden léven,
nog iets anders zijn dan werkbeesten,
niets doen, verzadigd voelen - o de feesten
van tong en buik, waarnaar begeerte beven
hun handen deed...

... Zoo kwamen deze stoeten opgevaren

als een zee stijgt met golven ontelbare,
tot den einder, eindeloos is zij.
Zoo was die menschenzee. In haar getij
verhieven zich de koninklijke strijders
- tusschen hen enk' le vrouwen - helden van den geest
en van de daad, onverschrokken belijders
der Idee, voorbereiders van haar feest.

Elke afdeeling had haar eigen banieren,
samen vormden ze kleurig bloemenperk,
steunden elkaar, maakten elkander sterk,
geleken vogels, klaar om uit te zwieren;
van hen vele lichte leuzen afstraalden

[p. 115]

 

en al die leuzen hadden iets gemeen:

 

't was of in alle' één hart klopte, ademhaalde

 

één longenpaar, één drang naar boven drong

 

uit oerdiepte, één keel, zich spannend, zong:

 

‘Gerechtigheid’ en met dat eeuwge woord

 

een tweede samenklonk, terts van 't akkoord:

 

‘Vrede’ en dan ging 't in zuivre boog

 

krachtig naar de dominant omhoog:

 

‘Vrijheid’...