Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 116]

X

En toen begon een vrouw zeer schoon te spreken;
eene van die in de harten ontsteken
't vuur van den moed. De bloem van eedle trots
bloeide om haar lippen; haar gelaat werd rots.

Ik zag omhoog de trotsche woorden zwieren
in aadlaarsvlucht, nadat ze van de fiere
lippen zich hadden losgemaakt; ik zag
het mat gelaat zich kleuren, als de dag

bij zonsopgang zich kleurt. En een groot bruisen
begon, als van ontelb're wat'ren 't ruischen,
gedonder als van stormgezwiepte zee:
scharen vloge' aan, ontelbaar; met hen mee

steeg gejuich, of millioenen kelen sprongen,
millioenen krijgers opbliezen hun longen
met aâm van liefde en haat. Van hun vuurtaal
is ééne vonk dit lied van zegepraal:

‘Wij leven en wij sterven, strijdgespannen;
zekerheid maakt al onze dagen blij
en rijk; ons vooraan, fier, schrijdt Marianne,
haar vereeren en volgen wij.

Den vijand haten wij zonder genade;
makkers blijven we tot den dood getrouw.
Toekomst lacht ons tegen, stralend blauw;
met hoop boordevol is het hart geladen.

Koninklijk leven we in heerlijk weten
van noodwendig-nad'rende zegepraal;
het merg onzer beend'ren herschept tot staal
iedere levensvrucht waarvan wij eten.

Wij heffen 't volk omhoog, als sterke kranen,
en sterve' eens rustig, zonder woorde' en tranen’. -