Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 138]

VII

De dingen worden, dat is groeien, staan
op hun hoogtepunt, krimpen ineen, vergaan,
innerlijk voos, levenskracht opgeteerd.
Het trotsche stelsel, triomfant,
dat d' aardbol saamkneep in zijn heerschershand,
stort ineen, tot in 't hart verrot,
het maakte winst zijn goed en macht zijn God,
kende geen deernis, ontkende met de daad
gelijkheid, waar 't, jong, naar streefde in den staat.
Zoolang 't zijn slaven voeden kon, verborg 't
in hoovaardig gezwets geheime zorg.
Maar de dag kwam, dat het dat niet meer kon:
dat weigerde de uitgedroogde bron,
de springveer lag verslapt. De werkeloozen
vulden de straten, zooals herfsttijloozen
bergweien in September; jonge wrakken
die daaglijks dieper door hun knieën zakken,
stonden geleund over de stalen bruggen
met uitgedoofde oogen, slappe ruggen,
de sigaret tusschen de grauwe lippen.
Verlede' en toekomst, wezenlooze slippen,
hingen rondom hun ingevallen borst.
Het pauperdrom vrat, als een vunze korst,
het magere lijf van de arbeidersklasse,
d' idealen hadden in dunne gassen
vervluchtigd zich en opgelost.