Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 217]

X

In schemering zijn de scharen
zwijgende opgestaan;
hen vooraan is, brooze verschijning,
een groote-van-hart gegaan.
De geesten die menschheid bewaren:
de moederlijken van hart,
die geen ontgoochling verstart
of verkilt, zweefden, onzichtbaren,
tusschen de schrijdenden mee.

Zuiver van toon als fijn glas
begon een stem te spreken - of
waren het murmelbeken
tusschen riet en zomergras?

‘Onze kracht kan niet
tot ons wederkeeren,
eer onze schuld wij beseffen
en haar hebben geboet.
Zwak als riet zijn wij,
machtloos het kwaad te keeren,
het monster te treffen
dat drinkt onzer kinderen bloed;
machtloos te leven,
te sterven voor menschenheil,
eer we strijken van hoogmoed het zeil
en elkaar hebben vergeven.’