Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 237]

IX

Wanneer wij nù gelooven - ja ook heden -
aan een Rijk van vrede en broederlijkheid,
dan toch anders dan wij het eenmaal deden
in onzen jongen, aarde-zek'ren tijd.

Dan voelen wij aldoor in dat verlangen
de onderstrooming van onleschbren dorst
naar het Rijk dat zag in zijn laatste bange
uur tot hem neerdalen de Vredevorst.

Christus, gij zijt, als wie niet gaat, gekomen
en met u heeft een kracht, een hoop, een licht,
een wil, een vlam de wereld ingenomen,
die leek zoo gruwelijk, hopeloos dicht.

Loot kwam op aarde van godlijke stam
met u, in u werd vleesch geest-van-erbarmen,
die omhoog in zijn broederlijke armen
den moordenaar mee ter verzoening nam.

En waarom wij u bidden morge' en avond,
Christus, is dat wij door u gesteund
mogen helpen, om saam met dit gehavend
geslacht dat in zijn verworpenheid kreunt,
te leggen breeder, dieper fundamenten
voor een gemeenschap, waarin uw gezicht
zal strale' als maanglans door reten van tenten
of door d' uitgang van grot 't zoete daglicht.

Een gemeenschap van d' aarde en boven d' aarde,
waar smart tot lichte weemoed is verzacht -
waar door schuld, ziekte en pijn onbezwaarden
broederlijk leven, - waar de dood glimlacht,
wanneer hij komt in schoonheid en de zinnen
van dien hij wacht in laatste flits vergaan
van zegening, eer de weeën beginnen,
waaruit de doode zal in God opstaan.