Eerste verzen

[p. 181]

VIII.

Och, och dat één nu maar dit leed verstond,
Dat ik niet zeggen kan, wijl geen het vat,
Daar niemand weet, hoe 'k u heb lief gehad,
Die als een droom verzwondt.

Gij, gij alléén begrijpt dit droef gemoed
En al de klachten zijner diepe pijn! -
Wanneer gij straks zult weergekomen zijn,
Is 't al weer goed, heel goed.