|
| |
| |
| |
| |
Mijn oogen hebben gesien uwe saligheyt. Luc. 2.
Stemme: Als vooren, pag. 19.
DEn Arent, die soo dreyght om hoogh
Te vliegen, nademael sijn oogh
Heeft aengesien de klare Son,
Die heden in den Tempel quam,
En in de menscheyt Godt vernam,
Hy druckte Jesum aen sijn hert,
Voorsey de Moeder haren smert,
En sprack den Heer ootmoedigh aen:
| |
| |
Laet nu den knecht in vreede gaen:
Want ick gesien heb u gesicht
Dat onse duysternis verlicht.
O Mensch ghy Simeon gelijckt
Die van de waerheyt niet en wijckt,
En oock geloost dat ghy niet siet,
Alleen om dat het Godt gebiet.
| |
Heere nu laet ghy uwen dienaer naer u Woordt in vrede.
Stemme: Maria schoon.
Voor sijne Moeder reyne Maeght,
Naer een ootmoedigh gebedt
Haren beminden Soon opdraeght,
Die den Hemelschen Vader behaeght.
En terstont, ghy mensche klaeght,
Na sijn geboden niet en vraeght.
In de Schrifture voorseyt
Brandende Doorn' en noyt verbrant,
Met de twee duyfjens in haer handt
't Soete Kindt, onsen eeuwigen pandt
| |
| |
Dat ons voor een offerhandt
Godt uyt den Hemel oversandt.
Dat al de werelt verlicht,
Door sijnen geest onderricht,
En propheteren doet sijn doot,
Dat de Moeder met tranen begoot.
Ghy voorseght haer het zweert
Om ons door sijn liefde groot
Weer te verlossen uyt de noot.
En geeft het Kindeken weer,
En seer ootmoedigh spreeckt het aen:
My na beloften is voldaen,
O mijn licht om den mensch' opgestaen
Laet naer u woort in vrede gaen.
| |
| |
| |
Een ander.
Stemme: O Heyligh eeuwigh Godt. Ofte: Adieu werelt, adieu.
Die groeyden op in deucht
En als een slaef, ghy vindt
Voor Godt oneyndigh Rijck,
Den oorspronck van ons leven,
Twee Duyfjens zijn gegeven.
De Waerheyt eeuwigh dueren.
Het lieve Kindt ontfongh,
Van liefd', en vreuchde songh.
Doet oock na sijn exempel.
| |
| |
Wilt in u hert ontfangen.
En soo voor ons ootmoedigh
Het Lammeke sachtmoedigh.
Twee Duyfjens voechter by
En in sijns Vaders handen,
Beveelt dees' offerhanden.
| |
Weest simpel als de Duyven. Matth. 10.
Stemme: Prins Robberts Mars.
MAria met haer soete Lam,
Ootmoedigh in den Tempel quam,
Aen Godt dees' offerhande goet
Het Kindt van haer bemindt.
Het Lammeken, en Duyfje soet
Verbeelden 't soete Kindt.
Leert van het Lam verduldigheyt
En van het Duyfje suyverheyt.
Oock geeft een suyver hert
| |
| |
Voor sijne wooningh' aen den Heer,
Den goedertieren Godt niet meer
En vraeght van u, ô mensch.
Wanneer het ander pluym-gediert,
En vrolijck door den Hemel swiert,
Alleen het Duyf je sucht.
Oock sucht om u misdaden al,
Het Duyfje weest gelijck.
Den Heer u weer verblijden sal
Hier namaels in sijn rijck.
Als and're Duyfjens zijn gedoot,
Vlieght na de jongs kens ras,
En onderhoudt in hare noot
O mensch', oock opent uwen schoot,
Die van sijn vrienden is ontbloot,
Den Heer hebt ghy 't gedaen.
Het Duyfjen oock geen gal en heeft,
Van geen bedroch en weet,
Onnoosel, en vreedsamigh leeft,
En doet aen niemant leedt.
Soo met malkander oock verkeert
Den heyligen Joannes leert
Het Duyfje geern' in rotsen woont,
U soo de ware Rotse toont,
Maeckt in sijn wonden uwen nest,
En woont daer sonder vrees,
Hier sult ghy vlieden alderbest
Oock heeft het Duyfje 't water lief,
| |
| |
De schim van sijnen Kieckendief,
Terstont het hem ontvliet.
O lieve menschen oock soo schouwt
Op u niet al te seer betrouwt,
Wanneer het Duyfje weyen gaet,
Het quaetste graentje liggen laet,
En raept alleen het goet,
O mensche, die noch tusschen Hell',
In uwen tijt oock kiest nu wel,
Ten lesten in sijn nestje keert
Geen and're plaetsen het begeert,
O mensch' u volle vreughd', en rust
Hy maer versaedt hier uwen lust;
Het Duyfje dat geen plaets' en vondt
Dat uyt sijn Arcke Noë sondt,
De werelt is u plaetse niet,
Oock van de werelt vlucht,
Maer na den schoonen Hemel siet,
Hy blijft buyten met den Raef,
Die niet en keert met de duyf. S. Aug.
|
|
Auteursrechtvrij
