Abbingawâld

[p. 19]

7

De lêste ierpels binne út de grûn - wâldsjes, goed fan smaak, mar net sa tige fan deugd - de lêste toarnbeien ferreind en ferwurden. De skierroeken pikke al yn de grienlânen en yn de hynstefigen op 'e dyk om.

Mei de hjerstwyn, dy't yn 'e beammen rûzet, geane der geroften oer it doarp. Wêr sit notaris dochs? Is der wat mei notaris?

Notaris is fan 't maitiid út syn stinseftich grut hûs mei in wapen boppe de doar ferfearn nei in beskiedener wente, in bytsje bûten de buorren. It mocht net folle jild kostje, dat ferfarren, hie notaris syn gjirrich wiif ornearre; de grutte stikken brocht Anske Wibes jûns nei de frachtrit yn syn Ford oer, mar it lytse guod tôge notaris sels sa neigeraden yn in amer nei it nije hús ta. De Abbingawâldsters hiene dêr wol nocht oan, mear as notaris sels, mar dy koe no ienkear net tsjin mefrou op.

Is der wat mei notaris?

De iene seit, det er gewoan siik is, lykas hast alle minsken wolris siik binne; de oare, dat it him op in goedaardige manear mealt en dat it wol wer bekomme sil. Yn alle gefallen, nimmen komt him te sjen, en syn kandidaat rêdt mei de ferkeapingen.

Inkelden freegje: ‘Soe it wol doge mei de sinten?’ Mar hja freegje it foarsichtich en skodholje dan mei de oaren fan nee: dat kin net. As der ien sekuer en sunich is, dan is it notaris. Nee, mei de sinten is it grif wol ynoarder. Sa prate se harsels gerêst.

Der binne frijwat lju yn Abbingawâld en dêromhinne, foar wa't notaris de skrepper en skriuwer is. Minsken mei in lyts

[p. 20]

kaptaaltsje geane mei har sinten meast nei notaris ta; dy hat der altiten wol in aardich belizzinkje foar. Hja krije de rinte op tiid en as hja it jild sels brûke moatte, makket notaris ek nea kapsje. Dat is al jierren sa gien en nimmen is ea in sint oan him tekoart kaam. Notaris mei wat in eigenaardich man wêze, yn jildsaken is er betroud en net oars.

En hja meitsje grapkes, de Abbingawâldsters, oer har notabelen, dy't it net foarmekoar hâlde kinne. Somliken wolle ha, dat notaris moarns yn syn tún omrint en dan lietsjes sjongt fan it soarte: ‘Van je heia hola, houd er de moed maar in,’ mar nimmen, dy't it sels heard hat. Oaren noaskje sokke praatsjes net; dokter giet út en troch nei de man ta, sizze hja; hoe't it ek mei him is, it jout gjin pas der oer te túlkjen.

Om dy tiid hinne giet in hierder fan ien fan de tsjerkepleatskes fallyt. It is noch in nij pleatske, set op in jiermannich lyn oanmakke grûn. De man wie krigel genôch, mar twa droege simmers op de jonge en skrale sângrûn hinne him te mânsk wurden. No sil er wol wer boere-arbeider wurde, dat er foarhinne ek wie, mei allinne wat sinten en in yllúzje minder.

Notaris is boarch foar de hiersinten, dy't bûten it fallyt omgeane; dat is wol goed regele. Wibren Berga, rintenierjend timmerbaas en tsjerkfâd-ponghâlder, komt op it kantoar, om der oer te praten.

Mar de kandidaat makket him der gau ôf.

‘Kom der letter mar ris om, Berga, as notaris wer op 'e lappen is. Ik wit hjir neat fan.’

As Wibren Berga bûtendoar komt, moat er al even knypeagje tsjin de hjerstsinne, dy't ûnder in grouwe wolk wei skynt. Sokken behanneling is men hjir oars net wend. In lompe keardel, dy kandidaat tinkt him. It is net te hoopjen, dat dat de opfolger wurdt fan notaris, as dy ris ophâldt.

Dan set er op hûs yn, dêr't de kofje brún wêze sil.