Abbingawâld

[p. 23]

9

De skilder Hoitema bringt syn hjersttaferiel nei de hillige Veronica.

‘Min waar haw ik troffen,’ seit er. ‘Mar it is my leau 'k noch goed ôfgien.’

Hy hellet it keunstwurk út in âlde lape, dêr't er it yn pakt hat.

Freule Valéry de Charleville is tige freonlik en foarkommend. Ja, hja sjocht wol, wêr't it is: efteroan yn de fundaasjebosk, dêr't de hege spjirren weikappe binne en de bûkelbeammen no sa moai útkomme. Tige aardich, dat moat hja sizze. Mar wêr is de bank? Dêr stiet dochs in bank?

Der stiet yndie in bank, dat wol sizze, neffens Hoitema misstiet dy bank dêre. It is in wite bank, moai ôfmakke en yn de bekling it wapen fan it Abbingaslachte. Sa'n bank heart dêr net, mient Hoitema, en heart teminsten net op in wyld hjersttaferiel. ‘Wy skilders binne wat frije minsken,’ seit er. ‘Wy sette op in skilderij, wat wy fan belang achtsje. It oare litte wy wei.’

‘Mar dy bank heart der by,’ seit de frelle; ‘jo kinne dochs net dwaan as stiet dy der net?’

Hoitema wurdt wat lulk.

‘Ik bin skilder en gjin fotograaf. Ik jou de natuer yn syn suverens, en net wat de minsken der oan bedoarn hawwe.’

De frelle skodhollet.

‘It is in moaie bank; ik sit der simmerdei faak op en de oare dames ek. Ik sil it bestjoer der dochs op yndachtich meitsje.’

Ja, dat hie Hoitema wol tocht; ien en al bewûndering soe de

[p. 24]

hillige Veronica wol net wêze. It is spitich, dat in skilder ek libje moat en him dêrom stilhâlde tsjin sa'n frommes.

‘Hoe fine jo de loft?’ freget er.

‘Der sit, tinkt my, wat te folle swart en blau yn,’ seit de frelle, ‘soe dat wol stean op in brún kleedsje?’

Nee, net lulk wurde! tinkt Hoitema. It is better der om te laitsjen. Mar it laitsjen giet him dochs net sa goed ôf. Hy moat de hillige Veronica even oansjen. Wat is it in âlde tange, tinkt er. Har gesicht is giel en tanich, it lêste bytsje hier hinget har yn in griis protsje op 'e efterholle. Allinne har eagen sjogge noch skerp troch de lornjet.

‘Jo moatte it mar ris besykje,’ seit er.

De frelle hâldt it skilderij tsjin de brúnferve doar en knikt.

‘It is dochs wol in aardich ding.’

Hoitema docht as sil er fuortgean. By de doar bliuwt er stean. ‘Wat ik sizze woe, hoe sille wy mei it beteljen dwaan? Ik wol fansels wol in rekkentsje ynstjoere, marre... kontant is faaks ek foar jimme makliker.’ Hy fielt him suver in skoaier. Alle keunstners moasten lju mei jild wêze.

‘Stjoer mar in rekkentsje,’ seit freule Valéry de Charleville. ‘It bestjoer moat it skilderij dochs earst sjen. Boppedat haw ik heard, dat de betellingen fan notaris stil steane, salang't er siik is. Ja, dat is tige lêstich. Ik leau, dat wy noch al it jild fan de neigersferkeapingen fan him hawwe moatte.’

Sjesa, dat wit Hoitema al wer. Wachtsje dus; ja, ja, it is in spul. Mar hy hâldt him goed. Hy bûcht as er fuortgiet en nimt swierich syn flambard ôf.