Abbingawâld

[p. 46]

19

Sa neigeraden begjint it tsjin Sinteklaas te rinnen. By bakker Berga lizze de letters al foar it rút en yn de twa galanterywinkels wurde einlings de ferblikte ‘souvenirs’ út de útstalkast helle en komt der boartersguod foar yn 't plak. De rjochtknipte linebeammen binne no keal.

De sjitferiening ‘Van Speijk’ hâldt op in sneon har lêst priissjitten. De sjitbaan leit op in heech plak yn 'e bosk, mar it is der dochs damp. Underskate meidoggers binne op klompen. Earst kinne se de skiif mar amper sjen yn de moarndize, mar letter wurdt it wat klearder yn de loft en giet it wakker op in paffen en in swetsen.

Dillema, de skearbaas, docht earst in rige misse skotten en klaget dan dat sok priissjitten him safolle sinten kostet; hy hat help nimme moatten op dizze drokke dei. Boppedat is er bang, dat de jongkeardel mear strûpt as skeart, want hy is sa troch 'en dei timmerman en in echten rûchhouwer.

Hylke Berga achtet lykwols, dat men wat foar de feriening oer hawwe moat. Hy hat in roazet op syn duffelske jas en tekent de resultaten mei fan de kjeld stive fingers oan op in wyt stik karton. Drippen út 'e beammen meitsje in potleadskrift op inkelde plakken hast ûnlêsber, mar de bakker wit it wol út 'e holle.

Inkelde lju hawwe yn de binnenbûse wat ûnder de koark; hja ornearje dat it dêr op sa'n frisse dei hast net sûnder kin. Sa wurdt der noch fleurich sketten, al stiet de termometer net ienris safolle mear boppe nul.

[p. 47]

It duorret mei in middeisskoft de hiele dei. Der wurdt sketten yn klassen en yn soarten, mei en sûnder foarjefte en op ûnderskate distânsjes. Sa is der hast nimmen, dy't gjin priis wûn hat, as it tsjin fiven yn optocht mei in pear hoarnen en in tromme foarop nei ‘In 't Boshuis’ ta giet, dêr't de priisútdieling is.

Dat is altiten wer Hylke Berga syn oere. Hy kin aardich prate, de bakker, och, hy kin it sa moai sizze. Dy in priizgjend wurdsje, in oarenien in oantrún om it noch better te dwaan, it komt der allegearre snedich út. Ek in grapke kin der wol ôf; ien kriget te hearren, dat er it in oare kear grif better docht, as er syn munysje net sa op sterk wetter set; en Dillema, dy't nochal kochelt, kriget as priis in doaske asperyn op syn tafeltsje smiten.

Lamey hat ek meisketten; dêr is er generaalssoan foar. ‘Men koe wol witte, dat jo hjoed gjin reade koal iten hiene,’ seit Hylke Berga, as er him syn priis jout: in stiennen Eros- en Psyche-imi-taasje; ‘sjoch, in tuit.’ De hiele seal skatteret en Lamey kriget in kaam, mar hy liket dochs wiis te wêzen mei it hazarding.

As Hylke Berga útpraat is, giet ien fan de leden oerein, om him te tankjen foar syn lieding. En sjoch, dêr rinne de bakker ynienen de triennen oer de wangen, sa oandien is er. ‘Wat is it moai, wat is it moai,’ seit er, en fûstket mei de sprekker.

Nei it offisjele diel krije alle oanwêzigen noch in fertarring op kosten fan ‘Van Speijk’ - it kin der wol ôf, Laerman baron Tinnegieter is earefoarsitter, wat him alle jierren in grouwe dof kostet - en dan, om in oere of seis, as de lantearnen yn 'e buorren al lang barne, sette de skutters foldien nei hûs.