Abbingawâld

[p. 67]

2

Mei gauwens komt der wat klearrichheid yn notaris syn fallyt en wat dêrmei gearhinget. Net dat de lju de bysûnderheden fan syn dûbeld libben krekt gewaarwurde: om dat frommes yn Amsterdam, dêr't er syn eigen en oarmans sinten oan hjit besteld te hawwen, bliuwt in heimsinnige sfear hingjen. Mar wat de sintekwestje oanbelanget, dêr wurde de lju goed oer ynljochte, benammen troch de kranten. It is efternei noch wat tafallen; notaris bliek mear besit te hawwen, as er earst tajaan woe. It tekoart wurdt no taksearre op om en de by de sechstichtûzen gûne; fansels noch altiten in aardich somke, mar dochs lang safolle net as se earst tocht hiene. Al it fêste goed moat noch ûnder de hammer, dat der is gjin wissichheid, mar sa't it no liket, komt yn alle gefallen de helte boppe wetter; en dat falt de measten krekt de helte ta.

Mei it fallyt fan notaris is der ûnder de âlde posten in streek set; en de nije wurde op tiid ynbard en betelle. De kandidaat is no de baas, en der wurdt sein dat er tige war docht om de opfolger te wurden, mar oft him dat slagje sil? It algemien oardiel is, dat er earder tapakke moatten hie; doe't er al in set wist dat it net doogde, liet er de saken noch gewoan trochrinne. No ja, fansels, notaris hie him wol ûnthjitten, dat alles ynoarder kaam, mar mei dy nuvere sykte fan syn baas hied er wol begripe kinnen, dat de man muorrefêst siet.

Sa altemets moatte der Abbingawâldsters nei Ljouwert; hja binne oproppen fan de rjochter fan ynstruksje, dy't materiaal sammelet, want de hearen binne net tefreden mei it fallyt; der sil

[p. 68]

ek in rjochtsaak fan komme, lykas se daliks al tsjin notaris sein hawwe. Yn it doarp wiene se it dêr yn it begjin hielendal mei iens, mar no't it liket, dat men de helte weromkriget, is de stimming al wat mylder wurden. Somliken ornearje, dat it sà raar net hoecht; ûntslein en fallyt, dy skande hat immen genôch oan foar syn hiele libben.

Dominy Douwes Dekker sit in bytsje mei it gefal ferlegen. It hat him ferbjustere; och, och, wat hat er him op dy man fersjoen. In bytsje pynlik is it ek wol foar him; hy hat him sa ward om de praatsjes út 'e wrâld te helpen en no dit. Dominy preket op in sneintemoarn oer de tekst: wa't sûnder sûnde is, mei de earste stien smite, mar it is lang sa oertsjûgjend net as dy kear, dat er spriek nei oanlieding fan Jacobus 4 fers 11. Dominy moast wat mear gefoel foar humor hawwe, dan soed er makliker oer folle dingen hinnekomme as no. Hy prakkesearret der hast oer dochs ris te besykjen, in berop te krijen. Mefrou wol it ek o sa graach.

Laerman baron Tinnegieter fielt de wrâld ûnder syn fuotten jimmeroan ûnwisser wurden. Dat leit faaks mear oan Laerman baron Tinnegieter as oan de wrâld, want hy wurdt langer frijwat min op 'e gong en ek fan syn ferstân geane de skerpste puntsjes wat ôf. Mar Laerman baron Tinnegieter jout it de wrâld op 'e skuld; benammen it gefal mei notaris hat syn betrouwen in tige knoei jûn.

Hy tinkt oer ophâlden, mar kin der dochs net ta komme te betankjen. Syn heit wie kantonrjochter en syn pake wie kantonrjochter; einliken moast ien fan syn soannen it baantsje oernimme wolle. Hy sil der oer prate sa gau as ien fan harren ris thúskomt út syn fier lân. En Laerman baron Tinnegieter giet troch, rjocht te sprekken. Soms falt er der hast by yn sliep.