Abbingawâld

[p. 76]

6

Master Walinga makket nei de Krystfakânsje moarns foar skoalletiid in kuier. Net sa fier fansels, mar hy frisset der dochs wat fan op. Op Sinteklaasjûn let is by him thús noch in doaze bonbons besoarge, dy't fan nimmen oars as Saapke Berga stjoerd wêze kin; oars wol in royale doaze, hear mar bonbons, wat sizze bonbons no? Nee, hja smeitsje goed, bonbons, mar folle tagedienens blykt der net út. Master Walinga hie mar leaver hân, dat er in tafeltsje of in servyske of sa krige hie; dan hie it teminsten bliken dien, dat Saapke nei alles, wat der bard is, dochs noch in bytsje oan trouwen tinkt. Bonbons, nee, faaks hie er se mar better net krije kinnen. Saapke hat se fansels yn sân haasten kocht, nei't hja de faas krige hie.

Ja, ja, foar in man, dy't yn sa'n minne posysje sit as master Walinga, is in kuierke moarns wol nedich. Soe Saapke alhielendal neat mear fan him witte wolle? Dan hie hja einliken de faas weromstjoere moatten. As er it sa ris neigiet, dan stiet der by Wibren Berga yn 'e hûs aardich wat dat hy yn 'e lange jierren, dat er foar de haadakte studearre, sa neigeraden oantúgd hat. In teemeubel, in naaitafeltsje foar Saapke, in stikmannich skilderijen en folle net genôch; it wie, as it der op oan kaam, allegearre ornearre foar har eigen hûs, it hûs fan him en Saapke dan, mar Wibren beskôget al dy dingen as sines en somlike binne ek al aardich skurf. It libben is hurd, tinkt master Walinga. Einlings hat er de haadakte en no dit.

In pear kear hat master Walinga wer mei Saapke praat; hja wie

[p. 77]

tige aardich, mar hja noege him net, wer ris by harren thús te kommen om in kopke tee. En no giet der praat fan, dat hja briefket mei in soarte fan arsjitekt, in man mei in goed ynkommen, mar ek mei wat in frjemd ferline; it jongste moat der al ôf wêze. Dit is it slimste; benammen dêrom moat master Walinga moarns wat frisse loft opsûgje, ear't er him foar de klasse betrout. Hy hat it al fan mear as ien kant heard en it wol him wol oan, dat it net allinne praatsjes binne. No ja, Saapke, dy't him sokke lange jierren oan it lyntsje hâlden hat, sil der no samar net mei in aventurier ynfleane, dat fêst net, mar dat syn kânsen yn dizze dagen bare lyts binne, dat hat master Walinga tige bêst yn 'e rekken.

It is faak noch skimerich, as er fuortgiet; it binne tsjustere dagen.

Op in moarn sjocht master Walinga yn de fierte Laerman baron Tinnegieter oankommen. De dyk is wat glysterich; it hat gjin winter west sûnt it rytsje foar Sinteklaas, en ek no is de wyn noch westlik en sjocht it der net botte froastich út, mar by it daagjen is it opklearre en hat it oer de grûn even wat rypt. Master Walinga besaut him der oer, hoe hurd minder de kantonrjochter de lêste tiden wurden is. Sa min op 'e gong en dochs rinne; wêrom lit sa'n man him net even yn in auto nei it doarp bringe? Frjemde minsken!

Hy hat in stôk yn 'e hân, Laerman baron Tinnegieter; as er dy net hie, wie it net bêst. Master Walinga rint oan 'e kant fan de dyk, mar Laerman baron Tinnegieter hâldt de midden. Dom fan sa'n man; as der ris wat oankomt!

Noch mar krekt hat master Walinga dat tocht, of dêr heart er in sinjaal. Fansels, de Grinzer bus. Hoe sil dit komme? Even ferliest master efter de bus de kantonrjochter út it each; as er wer te sjen komt, hinget er as in ljeppende jonge foaroer op syn stôk, dy't er yn 'e berm hat. Dat rint mis, begrypt master Walinga; hastich set er nei de baron ta om him te helpen, mar it is al te let; deun foar him kletst it swiere lichem op 'e stiennen. Ien skonk komt sawat dûbeld te lizzen; master Walinga mient, dat er wat knappen heart. Dat wiist net bêst. Master is mar in licht keardeltsje, en Laerman

[p. 78]

baron Tinnegieter waacht nei alle gedachten sa'n hûndertfiifentweintich kilo; dêr moat oare help bykomme.

Hy ropt net en stint net, de baron, mar syn oars sa reafallige troanje is ynienen sa wyt lutsen, dat master Walinga der kel fan wurdt. ‘Dat komt botternôch oan, leau 'k,’ seit master, en syn eagen steane wiid iepen. Hy is net sa'n grutte held; dat er hjir krekt by wêze moat!

Laerman baron Tinnegieter is goed by it spul. ‘Belje dokter mar even,’ seit er, ‘en lit Lomme Berga mei de auto komme.’

‘Mar moatte jo hjir salang lizzen bliuwe?’

‘Wat op 'e dyk is, sil wol om my hinne ride, en jo krije my dochs net oerein.’

De man hat gelyk, moat master Walinga tajaan; en hy docht wat him sein wurdt. Dy moarn is er te let op skoalle, wat him noch nea oerkaam is.