takomt,’ seit er. ‘Yn Hollân en yn Amearika betelje se noch aardich mear foar sa'n stikje.’
Sybrandy lykwols lûkt oan 'e skouders; hja binne hjir net yn Hollân en allikemin yn Amearika, seit er; hja hawwe mei Abbingawâldster begripen te dwaan en dêrneffens kin it gjin kant út. Hawar, it rekkentsje sil er wol hâlde; it bestjoer moat dan mar witte, wat it wol.
De skilder Hoitema sjocht nei it printeguod, dat oan it lewant fan it kantoarke hinget, ordinêr botsens spul; nee, mei dizze man hoecht men net oer de wearde en de betsjutting fan de keunst te praten. Sadwaande stiet er al gau wer op strjitte, gjin sint riker. Mar hy is net ferslein; hy is lokkich de sinten fan de fundaasje net brek, noch net teminsten.
‘Moarn sil ik nei Parys,’ seit er tsjin Hessel de Boer, dy't him temjitte komt.
‘Sa gau al?’ fernuvert Hessel him, ‘mar horis, dat giet samar net!’ Hy wit wol rie: Hoitema moat de jûns nei tsienen mar even by him komme, dan is Lebbing, de muzykman, der ek. In lyts ôfskiedsfeestje mei muzyk.
‘Goed, ôfpraat’ - Hoitema is fol fjoer.
Hy lit Jan Berga wat flessen en Hylke Berga wat taartsjespul bringe en is fier foar tsienen al by Durkje, as Hessel en Lebbing noch op it fanfare binne.
Letter slacht Lebbing mei wylde gebeartens op 'e piano en sjongt derby: in frjemd man, mar fol libben, fol muzyk. It binne mar ienfâldige lieten en dochs komme de skilder Hoitema soms de triennen yn 'e eagen. Faaks komt dat ek wol in bytsje mei fan 'e wyn. As it tsjin tolven rint, prate hja oer de keunst. ‘De keunst moast haadsaak wêze,’ ornearret Lebbing, ‘mar hja wurdt yn 'e hoeke trape, misledige en de keunstners wurde as skoaiers behannele. Jo geane nei Parys, Hoitema; dêr is it oars.’
Hoitema praat oer de Frânske skilders; dy arbeidzje, tinkt him, yn gâns geunstiger omstannichheden as de Nederlânske en benammen de Fryske. En hy fertelt, wat er belibbe hat by Sybrandy. ‘Soksoarte domkoppen, dêr moatte wy it fan ha.’
Auteursrechtelijk beschermd