Abbingawâld

[p. 109]

18

As Laerman baron Tinnegieter it brief lêzen hat, is it him aardich rommer om it hert wurden. Earlik sein hied er de moed al sawat opjûn, noch earne goede berjochten wei te krijen. Syn jongste soan lykwols skriuwt him, dat er him wol deljaan wol yn Abbingawâld. Hy sit no yn in rûch lân tusken rûge minsken, en de oerpleatsing dy't him al lang tasein is, komt mar neat fan. Sa gau er heart, dat pa ûntslach frege hat as kantonrjochter, sil er syn stikken nei Den Haach stjoere en telegrafysk even warskôgje, dat se ûnderweis binne; oars koe in oarenien him foar wêze.

Laerman baron Tinnegieter fielt him suver wat better. It is it earste ljochtstrieltsje nei in rige tsjustere dagen. Bûten is it ek wat ljochter; de winter liket no foargoed foarby en de protters begjinne al te kwelen. It wurdt ek tiid, maart stiet foar de doar.

Hy skriuwt syn ûntslachbrief sels, Laerman baron Tinnegieter, op in moai stik papier mei in wapen yn de lofterhoeke boppeoan. It is wat in ûnhandich wurkje op bêd, mar it wurdt dochs in lêsber brief. En Lomme Berga, dy't dit wichtige stik oantekene ferstjoere moat, kriget ek de tekst mei fan in Frânsk telegram oan de soan yn it fiere lân.

Dan komt der rêst oer Laerman baron Tinnegieter. Maaityd en simmer binne op 'e kommende wei; hy wit, dat hy se net mear belibje sil en dochs fielt er him net ûngelokkich. Folle hat er net mear, dat him oan it libben bynt. Hy hie it hjir dochs wol tige iensum, de lêste jierren, en syn jeien wie de aardichheid ek ôf. Boppedat fielde er him al lang net mear opwoeksen tsjin de, nei't it

[p. 110]

him taliket, ûntbinende krêften yn de maatskippij. Wat jouwe de minsken langer om tradysjes, wat om âlde hillige rjochten? It moat ienkear misrinne, mar dan sil hy der al lang net mear wêze. Syn soannen; no ja, dy binne jong, dy moatte der mar trochhinne en faaks hechtsje dy ek net sa oan de dingen fan it ferline as hy.

In wike letter stiet der al yn de Staatscourant, dat er earfol ûntslein is mei yngong fan 1 april. Mar der stiet net by, wa't syn opfolger wurdt.

Einliken giet dit Laerman baron Tinnegieter hastigernôch. No sille der fansels ek wol oare lju sollisiteare, no is syn soan de iennichste net mear. Men soe dochs hoopje, dat Den Haach de tradysje net ferbrekt. Hja moatte dêr dochs ek witte, dat syn famylje al hast in ieu rjochtsprekt yn de Abbingawâldster kontrei! It is te hoopjen dat syn soan dat der byset hat yn syn sollisitaasje. Mar ja, dy is noch ûnderweis, wylst de oaren har stikken der yn in sucht binne.

Nije soargen dus. Yn de kranten komme stikken te stean oer him; Lomme Berga lêst se him foar. Hy wie in ‘humane’ kantonrjochter, stiet dêryn, in man, dêr't bêst mei te praten wie en dy't net sokke hege straffen oplei. Ien krante skriuwt, dat er in goed kenner wie fan de Jachtwet. As Lomme Berga dat foarlêst, skodhollet Laerman baron Tinnegieter. Soe dat in plomke wêze of soene dy krantelju him foar de kroade ride wolle? Men wit it net mear; it binne nuvere tiden tsjintwurdich.

Der komt dan ek in brief fan de oare soan; hja hawwe it al oerlein, skriuwt er, hy en Victor. Hy wol de diplomatike tsjinst leaver net ferlitte; hy kin mei koarten in fikse promoasje nei in moaie Jeropeeske haadstêd ferwachtsje. As Laerman baron Tinnegieter dat lêst, knikt er. Wis, hy wie altiten de tûkste fan de twa. Spitich, dat syn frou net fan adel is. Hja komt wol út in foarname famylje, dat wol, mar dêr is it net goed mei. It is oars in flinke frou en hjà sil grif net by har man weirinne.

En sjedêr, op in moarn is der wierliken noch in briefke fan Laerman baron Tinnegieter syn eigen frou, dy't wòl fuortrûn is. It is mar in koart kladsje: hja hat fan syn sykte heard en winsket him

[p. 111]

betterskip. De sollisitaasje fan Victor sil hja fansels mei al har krêften stypje. Hja hat al twaris op it departemint west.

It sil dan dochs noch wol goedkomme. Laerman baron Tinnegieter wurdt minder, mar hy wol net nei it sikehûs; hy stjert leaver thús, seit er tsjin dokter De Leeuw.