Skiplinks

  • Tekst
  • Verantwoording en downloads
  • Doorverwijzing en noten
Logo DBNL Ga naar de homepage
Logo DBNL

Hoofdmenu

  • Literatuur & taal
    • Auteurs
    • Beschikbare titels
    • Literatuur
    • Taalkunde
    • Collectie Limburg
    • Collectie Friesland
    • Collectie Suriname
    • Collectie Zuid-Afrika
  • Selecties
    • Collectie jeugdliteratuur
    • Basisbibliotheek
    • Tijdschriften/jaarboeken
    • Naslagwerken
    • Collectie e-books
    • Collectie publiek domein
    • Calendarium
    • Atlas
  • Periode
    • Middeleeuwen
    • Periode 1550-1700
    • Achttiende eeuw
    • Negentiende eeuw
    • Twintigste eeuw
    • Eenentwintigste eeuw
Abbingawâld (1999)

Informatie terzijde

Titelpagina van Abbingawâld
Afbeelding van AbbingawâldToon afbeelding van titelpagina van Abbingawâld

  • Verantwoording
  • Inhoudsopgave

Downloads

XML (0.42 MB)

tekstbestand






Genre

proza

Subgenre

roman


In samenwerking met:

(opent in nieuw venster)

© zie Auteursrecht en gebruiksvoorwaarden.

Abbingawâld

(1999)–Sjoerd van der Schaaf–rechtenstatus Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende
[pagina 128]
[p. 128]

25

Sipke Lammers moat om tolve oere al begroeven wurde; om healwei twaën wurdt Laerman baron Tinnegieter opdroegen en twa tagelyk, dat kin fansels net, ek al net om dominy Douwes Dekker, dy't by beide begraffenissen de foargong hat.

De begraffenis fan Sipke Lammers is ienfâldich, och sa ienfâldich. Foaroan dominy en de beide âlden en dêr efteroan fjouwer man famylje en siktaris Jelles. Ja, ja, in lyts begraffeniske; dêr komme de Abbingawâldsters amper foar út de huzen. Aansens, dan sjogge se wat oars!

De beide âlden skrieme net, as dominy Douwes Dekker it ‘Onze Vader’ bidt by it iepen grêf fan har iennichst bern. Hja sjogge nei ûnderen mei lege eagen, mar hja skrieme net. De fjouwer lju, dy't foar de begraffenis oerkaam binne, is it tige nei 't sin, dat it net lang duorret. Hja koenen der net earlik foarwei en kom even, mar de froulju hawwe hja thúslitten. Hja hawwe nea net sa goed kind mei Lammers en frou, dy ynklauwerige lju, dêr't hja al syn libben net ien apel of par fan krige hawwe, alhoewol't de beammen efter it gemeentehûs alle jierren wol sa'n seis, sân kuorfol opleverje en dy't it ek altiten ferpoft hawwe, boarch te wêzen by ferhierinkjes, al wie it risiko ek noch sa lyts. Fansels, jins iennichste bern te ferliezen, dat is in wreed ding, mar bot meifiele kinne hja dochs net; dêrfoar steane Lammers en frou te fier fan harren ôf, allinne siktaris Jelles, dy't de famylje Lammers al sokke lange jierren ken en wit, dat alles by dizze twa minsken draaide om Sipke en ek sa'n bytsje begripe kin, hoe't doel en hâld en faaks

[pagina 129]
[p. 129]

ek de lêste leafde út dizze libbens ferdwûn binne, allinne siktaris Jelles fielt wat fan de djippe smert oer dit ferstjerren by de âlden.

Yn de tsjustere efterkeamer, dêr't kofje en koeke ree stiet, sprekt dominy Douwes Dekker noch in wurdmannich fan treast en moed; en dan geane hy en siktaris Jelles al wer fuort; want beide moatte hja om healwei twaën wer.

De begraffenis fan Laerman baron Tinnegieter, dy blinder, dat is wat oars! Efter de wein fan ‘De laatste Eer’ ride alve auto's en dan komme, geandefoet, in protte boeren, boskwachters, fêste arbeiders en oar personiel en ek ôffurdigen fan gâns ferieningen. Alle leden der ek noch efter, dat koe fansels net, mar de measten steane al kreas ferklaaid op it tsjerkhôf; dy fan ‘Apollo’ mei de ynstruminten by harren. Lebbing hat in liende swarte hoed op, dy't him wat te grut is en dy't er sa altemets foar syn eagen weiskoot.

By de yngong stapt alles út 'e auto's; hearken, wat in grutte en hege lju! No't Laerman baron Tinnegieter dea is, no is fan alle kanten de famylje en de âlde kunde opsetten kaam. Twaris wurdt de bier om 'e tsjerke droegen, alle folk der efteroan. Parsefotografen sitte op hege treppen, dy't hja yn 'e buorren liend hawwe, en knippe en draaie mar. Wat in begraffenis! In lyts buoike komt oer, mar it binne drippen en gjin heilstiennen dy't derút falle, en it duorret mar even; dat let neat.

As de kiste yn it famyljegrêf sakket, spilet Apollo in treurmars. It hie dy fan Chopin wurde sillen, mar dy koe Lebbing der net mear sa gau yn krije; dêrom is it in ienfâldiger nûmer. Dit is plechtich en moai; Hylke Berga rôlje de triennen oer de wangen, sa moai is it en sa giet it him oan. Mar de widdo fan Laerman baron Tinnegieter sjocht nei it bûkelhôf; hja is muzikaal en heart wol, dat it mei de suverens fan it lûd better koe. Wiete fuotten kriget hja ek; as dominy Douwes Dekker no aanst mar net te lang praat.

Dat sil har noch net iens tafalle! Dominy riddenearret noch frijwat in skoft: oer de goede eigenskippen fan Laerman baron Tinnegieter, syn stil goeddwaan, syn stipe oan it ferieningslibben

[pagina 130]
[p. 130]

en ek oer de heechachtinge, dy't alle minsken foar him fielden. As men dat alles neigiet, dan hat it dochs in ryk en goed besteld libben west.

Freule Valéry de Charleville knikt; de dûairiêre lykwols sjocht swart en siket in oar plakje, om te stean; en ek baron Victor is it wol oan te sjen, dat it him sa moai genôch west hat. Dominy seit noch, dat de wittenskip fan dy heechachtinge it de neibesteanden lichter meitsje sil; dan ta beslút it ‘Onze Vader’, en it is dien.

It sintsje komt efter de wolken wei; it is in mirakel sa myld as it is.


Vorige Volgende

Footer navigatie

Logo DBNL Logo DBNL

Over DBNL

  • Wat is DBNL?
  • Over ons
  • Selectie- en editieverantwoording

Voor gebruikers

  • Gebruiksvoorwaarden/Terms of Use
  • Informatie voor rechthebbenden
  • Disclaimer
  • Privacy
  • Toegankelijkheid

Contact

  • Contactformulier
  • Veelgestelde vragen
  • Vacatures
Logo DBNL

Partners

Ga naar kb.nl logo KB
Ga naar taalunie.org logo TaalUnie
Ga naar vlaamse-erfgoedbibliotheken.be logo Vlaamse Erfgoedbibliotheken