Abbingawâld

[p. 164]

12

It draait foar notaris út op twa jier; einliken wurdt it treddel, want de tiid, dy't er sûnt Sinteklaas sitten hat, wurdt der net ôflutsen. Wat it fallyt oanbelanget, yn dizze selde snuorje komt de earste útdielingslist los: fyftich persint. Mar der wurdt by sein, dat der noch in twadenien komt, fan sa'n tsien persint nei alle gedachten, krekt wit men it fansels noch net.

De lju fine it wat nuver, dat it notarishûs te Abbingawâld noch net ûnder de hammer west hat. Der is animo genôch foar. Mar Geart Hylkema, de opropper, seit, dat de kandidaat der mei de kurator oer praat hat; wurdt hy beneamd, dan keapet er it ûnderhâns. Ynoarder is it net; jonge, der sit yn dit hûs oars sa'n aventoer. Wa wit hie sa'n mynhear Van Heuvel der wol smucht op, en it koe ek bêst wêze, dat begoedige âlde minsken, dy't har yn Abbingawâld nei wenjen sette wolle, der in bod op diene; en as al dat folk tsjin mekoar op begûn te bieden, dan soe de priis wol heger komme as wannear't it ûnderhâns fan 'e hân giet. Fansels, by publike feiling waarden de kosten ek heger, mar Geart Hylkema woe it wol aventoerje.

Geart Hylkema hat lykwols neat yn te bringen as lege briefkes; de kandidaat giet troch, yn it hûs it notarisamt waar te nimmen as wiene hûs en amt sines al. Algemien wurdt der no trouwens ornearre, dat er it baantsje wol krije sil. As men yn Den Haach in oarenien op it each hân hie, dan hie dy fêst al beneamd west.

No't de fyftich persint útkeard binne en der wissichheid bestiet, dat der noch in dofke oerhinne komt, no wurdt it oardiel

[p. 165]

oer notaris en syn dieden aardich mylder. Dat in man mei sa'n lulk wiif wat oanhâld socht by in oarenien, is einliken tige goed te begripen, wurdt der sein.

‘Men kin no wol neigean, dat dy man thús gjin libben hie,’ ornearret Hylke Berga, ‘ferline jier dy ferfarderij ek mei de amer, koe it raarder?’

Hylke Berga hâldt no alhielendal notaris syn wâl op. Hy hâldt siktaris Jelles oan op 'e dyk en freget, oft der neat foar notaris dien wurde kin.

‘Hy moat twa jier sitte, der sil wol net folle oan feroare wurde kinne,’ seit siktaris.

‘As wy ris graasje foar him fregen?’

Siktaris lûkt oan 'e skouders.

‘As hy belang by graasje hat en mient, dat er graasje fertsjinnet, dan moat er it, tinkt my, sels freegje.’

Dat antwurd noasket Hylke Berga net sa goed.

‘Ik hie sa tocht, dat it hiele doarp spontaan graasje foar him frege.

Soe dat yn Den Haach gjin fertuten dwaan?’

‘Hoe woene jo dat dan hawwe?’

‘No, mei in list by de doarren lâns!’

‘Praat der mar ris mei boargemaster oer,’ ret siktaris, dy't hjir mar leaver bûten bliuwt.

Sadwaande hat Hylke Berga even letter in petear mei boargemaster Suringa; en dy fielt tige foar it plan.

‘Lulke froulju, der is net minder, Berga.’

Hja prate wol hast in oere oer lulke froulju en goede froulju; dan kriget Lamey oansizzing, in list te meitsjen, dêr't sa'n hûndert trije fjouwer nammen op stean kinne, mei in moai stikje tekst derboppe.

Hylke Berga ferskynt in pear dagen amper yn 'e bakkerij, sa drok hat er it mei dizze list. Lokkich kriget er help fan in pear wolmienende froulju. Boppeoan steane de nammen fan boargemaster Suringa en dominy Douwes Dekker; en dêrtroch komt it, dat party minsken, dy't it oars wol wat in nuver gefal achtsje, dochs mar tekenje.

[p. 166]

Siktaris Jelles lykwols set syn hantekening net en freule Valéry de Charleville allikemin; hja is fan betinken, dat de Adelheidfundaasje te folle skea hân hat. Fan de weromstuit wegert Sybrandy ek; dy kin oars oer de skea net kleie, want hy hat der aardich ferkeapingen by krige.

Mar tusken safolle nammen mist men harres net.