Abbingawâld

[p. 167]

13

De skilder Hoitema komt út Parys werom op in maaiejûn, as de folle moanne boppe Abbingawâld stiet. De lêste tram is ek noch te let; it is al tsjin tolven, as er útstapt ûnder de hege kastanjebeammen, dêr't it doarp begjint. Ut it tsjuster komt ynienen it lange postuer fan Hessel de Boer tefoarskyn. ‘Wolkom,’ seit Hessel de Boer, ‘wolkom yn Abbingawâld. Ik hie earst tocht, dat wy jo net wer seagen. Der binne wol mear skilders nea út Frankryk weromkaam.’

De skilder Hoitema seit earst net folle. Yn de loft driuwt de rook fan blommen en fierderop leit it sulveren moanneljocht op 'e strjitte; dit is no de maaityd en dit is Abbingawâld. Hy is in bytsje oandien, mar wol it net skine litte, de skilder Hoitema; Hessel de Boer mei beleaven net merke, dat er oandien is.

‘Ja, dêr wie 'k wer,’ seit er dan; hy moat al even noassnute, ear't er syn koffer oppakke kin, ‘al wat libbet, komt werom, moatte jo mar tinke.’

‘Jou my dat kofferke mar even,’ biedt Hessel de Boer oan, ‘jo sille wol wurch wêze fan sa'n lange reis.’

Yn de buorren droant it noch even nei fan de fierderridende tram; dan wurdt it stil.

‘Is it bûkelhôf efter de fundaasje al grien?’ freget de skilder Hoitema.

‘Alles is al grien,’ seit Hessel de Boer. ‘It hat lang kâld west, mar doe't it ienkear omslein wie, is it hurd gien. Wy hawwe ek al swier waar hân.’

[p. 168]

‘Dan haw ik de moaiste tiid fersitten,’ seit de skilder Hoitema. ‘No ja, yn Parys wie it fansels ek moai.’

Yn de kleare nacht komt ynienen fan fierren it lûd fan in fûgel oandriuwen. It binne mar in pear toanen, dy't weistjerre yn de beammen.

De skilder Hoitema lûkt Hessel de Boer oan de mouwe.

‘Wachtsje! Set dy koffer even del. Wie dat de geal net?’

Hja bliuwe stean. Hessel de Boer wol de koffer wol even kwyt; it ding is aardich swierder, as er tocht hie.

‘Ja, dat sil de geal wol west ha. Doe't ik sakrekt wachte, haw ik him ek al in kearmannich heard. Mar it lûd is noch lang net op syn moaist; dat komt noch. Ja, gealen sille jo yn Parys wol net heard hawwe.’

‘Dy rêst hjirre,’ seit de skilder Hoitema, en hy sykhellet djip, ‘gjin lawaai fan auto's, gjin roppende minsken en gjin ljochtreklames; wolle jo wol leauwe, dat dat noflik oankomt? Parys is o sa moai, mar it hat ek syn beswieren.’

Dan stappe hja wer op. Hessel de Boer draacht noch altiten de koffer en swit derfan, want hy is gjin swier arbeidzjen wend.

‘Moaie froulju binne der fansels wol,’ himet er.

‘Elegant,’ seit de skilder Hoitema, ‘en mei tige sjarme. Mar oars falle se jin net ta. Hja binne nei myn sin wat te folle opmakke. Elts frommes rint dêr om mei in stikje reade ferve, dêr't se sa altemets ris mei oer de lippen strykt. It sil wol tige moai wêze, mar ik fyn it in bytsje fiis.’

Durkje blykt noch tee yn 'e mûtse te hawwen, en de skilder Hoitema drinkt samar trije koppen eftermekoar leech. ‘Lekker,’ priizget er, ‘yn tiden sokke lekkere tee net hân.’

En dan komt Hoitema op 'e tekst oer Parys: de moaie gebouwen, de musea, de kafees, de opera. Hy is bliid, dat hy der west hat. ‘En ik leau, no binne jo bliid, dat jo werom binne,’ seit Durkje. ‘Lit jo tee net kâld wurde.’

It is it fjirde kopke, mar de skilder Hoitema mei it noch wol. ‘Bliid, och ja; it is ek wol noflik, wer ris wat frede om jin hinne te hawwen.’

[p. 169]

‘Hawwe jo dêr noch skildere?’ freget Hessel de Boer.

‘Sketsen makke,’ seit Hoitema, ‘ik moat no oan it útwurkjen; jawisse, der moat wer wat fertsjinne wurde. Ik moat gauris sjen, oft ik myn trije giele briefkes fan de fundaasje loskrij.’

Dus, fan de dollars fan de Kanadees is net folle oerbleaun, dat begripe Hessel de Boer en Durkje skoan.

As de skilder Hoitema nei syn kosthús set, moat er sels de koffer drage. It is lokkich mar in lyts eintsje.