Abbingawâld

[p. 201]

25

Dillema, de skearbaas, hat sels op 'e state west, en it wie samar klear. Der wurdt sein, dat mefrou sa'n bekstik is, mar Dillema tinkt der hiel oars oer. Hy fynt har in freonlik minske, en sa tasjitsk! Kâlde kwast krige er te drinken, en dêr in sântaartsje by: en mefrou hat him daliks in nije kaart foar de bosk meijûn foar syn hiele famylje. Kin it freonliker?

Mefrou woe graach beskermfrou wurde fan ‘Apollo’; wis, hja wist tige goed, hoefolle har omke mei it fanfare ophie en achte, dat dy treurmars in grutte wijing jûn hie oan de begraffenis.

Der is tige klapt op 'e rippetysje fan it fanfare, dêr't Dillema it grutte nijs fertelde; en der is fierder net oer praat, oft it de leden wol allegearre goed is. Soks sprekt fansels yn Abbingawâld. Wol is der frege, oft der ek ôfpraat is wat mefrou alle jierren jaan sil, mar neffens Dillema moat men soks oan harsels oerlitte.

En no, tsjin de langste dei, stelt ‘Apollo’ him op op 'e reed nêst ‘In 't Boshuis’: mefrou Loman Hoextra sil in serenade hawwe.

De maaityd hat tige moai west; de lêste wiken lykwols is it waar minder wurden en it hat dizze dei ek frijwat reind, mar tsjin 'e jûn is de loft opklearre. It blêdeguod oan 'e beammen is swier en ticht wurden en op stille plakken kinne al hiele wolken fan neven hingje. Op it balkon fan ‘In 't Boshuis’ steane de earste fakânsjelju al, dy't it muzyk ôfmarsjearen sjen wolle. De simmer komt en it liket in goede simmer wurde te sillen foar Jan Berga; noch nea hat er om dizze tiid al safolle oanfragen om pensjon hân as no, fertelt er Lebbing; en hy biedt in giel briefke oan,

[p. 202]

as Apollo in kear of wat by him foar in konsertsje jaan wol.

Under de beammen foar de state wurde om dizze tiid hinne tafels en stuollen reeset; de muzikanten moatte strak al even sitte kinne. Foar mefrou sels en har dochters wurdt meubilêr nei de haadyngong brocht, dêr't it goed wêzen is ûnder de hege pilaren.

Oer it tún strielet de lette sinne en yn de parken bloeie de earste roazen. De einen sitte al mei de kop yn 'e fearren oan 'e kant fan de fiver by de dyk, mar heech yn 'e loft fleane noch, fyn piipjend, de swarte swellen en altemets heart men ek it swiere balten fan de bolle by de slotpleats, dy't fierderop ûnder de beammen beskûle leit.

Dêr't it sinneljocht op 'e beammen leit, ljochtsje dy dûnkergrien op: de maaitydskleur is fuort. De wolken sitte yn streken oan 'e loft; hja binne wyt en komme út it súdeasten. Der tuskenyn binne bannen djipblau. Sa is 't dochs noch in moaie jûn wurden; en mylder is it ek as it west hat. De minne rite is foarby; de simmer, de wiere simmer, stiet foar de doar.

Lomme Berga strúnt wat om 'e state hinne. Hy wit krekt, wat er dwaan moat: oeral in eachje yn 't seil hâlde, aansens de muzikanten teplak sette en him dochs net te folle sjen litte. Sa foar it each hat er net folle yn te bringen en dat begeart er ek net; mar efter de skermen hat er no al folle mear te sizzen as mynhear. In lulk wurd of in snau skoddet Lomme Berga fan him ôf as in hûn de wetterdrippen; hja dogge him net sear. Hy hat daliks wol field, dat mefrou tige bliid is, immen te hawwen, dêr't hja alles tsjin sizze kin en dy't hja ek yn alles betrouwe kin. Dat hja him net ken, as der gasten binne, dat lit Lomme Berga sa kâld as in stien. Hy stribbet net nei macht en hearlikheid; wat stille ynfloed, sûnder dat hy der sels in sprút better fan wurdt, is him genôch. Nee, hja jouwe him net dien, dat wit er skoan. Ankom jier komt der wer in pleats frij; hy wit wol immen, dy't er dêr graach op hawwe wol. Mei koarten sil er dêr ris foarsichtich mei mefrou oer prate.

Hark, is dêr de tromme net? Dêr sil it muzyk wol oankomme.

Dan ferskynt mynhear ek nêst it hûs. Lomme Berga nimt earbiedich de hoed ôf.

[p. 203]

‘Hoenear komt dat muzyk, Berga?’

‘Ik miende sakrekt, dat ik de tromme al hearde.’

Mynhear sjocht nei de loft.

‘It is moai waar wurden; ik leau, ik gean de bosk mar even yn. Oars liket it krekt de keninginne en de prinsgemaal.’