Abbingawâld

[p. 210]

2

Lamey hat skermjen leard yn 'e jierren nei syn H.B.S.-tiid; mar te Abbingawâld is er mei dizze sport net fuortfearn. Syn sabel leit al in jiermannich op 'e souder fan syn kosthús te ferrustkjen.

No, ynienen, siket er dat ding wer op en begjint der op te skuorjen.

Syn kostlju freegje nearne nei. Hja hawwe al lang leard, dat hja him nimme moatte sa't er is. Altemets moatte hja der wat efteroan, dat er syn kostjild betellet; soks mei er graach ferjitte. Mar it is in goed kostjild, foar Abbingawâldster begripen alteast. En dan wol men der wol wat op ta nimme. As er net ferjit te beteljen, hawwe hja de lêst en de noed, dy't er harren besoarget, der wol foar oer.

No skuorret er syn sabel en it liket ek wol, dat er it ding slipet; in nuver spul, mar hy moat it sels witte. In held hat er nea west; hy sil der wol gjin ûngelokken mei begjinne.

Net fierôf, yn in oar hûs, sjongt Saapke Berga de lêste tiden wer har heechste liet. It hat even wat stilder west, mar no naait it der wer frijwat in koerts út. De buorlju kleie ûndermekoarren; moat dat no sa raar, freegje hja, en soe dat wol meie? Hja witte wol, Saapke sil mei koarten wer it eksamen solosjongen dwaan, mar dat hoege de buorren dochs net te belijen? Dillema klaget it hurdst; hy wennet lyk oer Wibren Berga en it kin wol wat lije, want Wibren komt dochs net by him te knippen en te skearen en Saapke lit har hier yn 'e stêd dwaan; allegearre waanwizens fan dat frommes! As men jûns even bûten sit, wurdt jin de wille fer-

[p. 211]

galle troch dat piipjen en galmjen. As hja dat diploma kriget, kinne se elke frosk ek wol ien jaan, seit Dillema tsjin syn klanten; dat is gjin sjongen, dat is gûlen en bearen en kriten.

Underwiles reizget master Walinga eltse snein nei de Geasten. Hy hat der gjin euvelmoed yn, dat Lamey syn sabel skuorret om him en dat Saapke Berga mei om him de hiele dei oan it galmjen is. Hy is mar in ienfâldich mantsje mei net sa hiel folle sielkundich ynsjoch; hy wit allinne, dat er in faam nei syn sin fûn hat en al it oare giet yn dizze snuorje in bytsje by him lâns. Saapke Berga besiket er net te moetsjen; bangens! Mar Lamey nimt er freonlik syn huodsje foar ôf; hy hat der gjin erch yn, dat dy wat op him tsjin hat.

Lamey sels wit trouwens noch lang net, wat er sil. It leit him allinne by, dat, as er him tige op skermjen útleit, hy master Walinga der op 'n doer wer by Froukje útskermje kin; hoe en wat soe er lykwols nimmen sizze kinne. As de sabel glêd is, hearre syn kostlju him tige oangean op 'e souder; it liket derop, as is er oan 't dûnsjen en springen. Hja ornearje, dat er yndiaantsjeboartet; men kriget nea hichte fan dy fint. Mar as de lampen stikken reitsje, sil er se betelje!

Wat Saapke Berga oanbelanget, dy is it derom te dwaan, de wrâld yn it algemien en master Walinga yn it bysûnder te ferbjusterjen. Om dy brief hat hja fan lulkens gûld; no ja, nachts op bêd, nimmen hat it sjoen. En no moat en sil hja dat diploma hawwe. Hja wol in sjongeres wurde, in grutte sjongeres, dy't fan eltsenien bewûndere wurdt. Rûnom wol hja konserten jaan en yn de kranten sille dan stikken oer har stean: de keunstenares Saapke Berga. No laitsje se om har yn Abbingawâld; hja fernimt it skoan, dat se wille om har hawwe en master Walinga gelyk jouwe. Mar letter, dan laket hja om 'e Abbingawâldsters en dan sil master Walinga wol spyt hawwe fan dy brief. Lykwols, dan is it te let.

Tichtoan de tritich jier is Saapke Berga; hja is wat spjochtich en de bril, dy't hja op hat, makket har der net moaier op. Goed, dat hja nimmen seit, wat yn har omgiet. As hja foar de piano sit en sjongt, mei hja graach it finster in bytsje iepen hawwe; dan klinkt it better, tinkt hja.

[p. 212]

Wibren Berga klaget net; hy hat by har net folle mear yn te bringen as foarhinne by syn frou en boppedat hoecht er net thús te bliuwen, as it him der te slim om wei giet; it is simmer en de bosk is no op syn moaist. As it him jûns te mâl wurdt, giet er op bêd; hy hat altiten in sûne slieper west.