syn each falt no op in stikje ûnder de rubryk Keunst. Hea, sjocht er dat goed? Ja, it kin net misse, it is in skôging oer syn tetoanstelling.
No sit de skilder Hoitema ynienen rjochtop yn syn stoel. Dêr hied er net ienris op sind: mar as men te Ljouwert wat skilderijen hingjen hat, kriget men in stikje yn de krante. Soks is dochs wol fan belang; dan wurdt jins namme wat bekend.
De skilder Hoitema kin wol tefreden wêze mei dizze skôging. Hy hat in foarse streek, stiet der; ek de kleur wurdt priizge. It wurk is wol wat ûngelyk, mar sels it minste hat noch wol wat dat de keunstner ferret. Tige moai neamt de kritikus de lânsdowen en de folkstipen út de Wâlden; minder geef binne de Frânske stikken, dêr't te folle ûnfertarde ynfloeden fan oaren út sprekke.
‘Wat in dilettant,’ seit de skilder Hoitema sa lûd, dat de lju yn de polohimden, dy't harren miel al lang behimmele hawwe, ferheard syn kant útsjogge. Mar hy merkbyt it net; hy siket yn de oare kranten, oft er faaks noch in skôging fynt. Der blykt noch in twadenien te wêzen, mar dy is yndie skreaun fan in dilettant. It is allegearre moai, wat der oan is; men soe sizze, dat der gjin better skilder is as Hoitema,
De skilder Hoitema snijt, sa goed er kin, de skôgingen út de kranten. By Jan Berga kin dat wol. Hy is ynienen net sa rêstich mear. Wat him oangiet, mocht Jan Berga no einlings wol komme.
Mar it duorret dochs noch in foech kertier, ear't dy ferskynt. ‘Dit kin in goede simmer wurde,’ seit er en wriuwt him yn 'e hannen. Hy hat in ljocht pakje oan en liket in hiele dandy. Lang hat er it net oan tiid, ferklearret er.
De skilder Hoitema ornearret, dan moatte hja daliks mar saken dwaan.
‘Wat hiene jo tocht?’ freget Jan Berga.
‘Fiifentritich gûne, omdat jo it binne.’
Dat falt Jan Berga net ta.
‘Is dat net wat te mâl? Wy hawwe altiten freonen west.’
‘Dat is goed, mar foar myn fertarringen betelje ik de folle priis,’ laket de skilder Hoitema, wizend op syn leech glês. Dat is syn slach.
Auteursrechtelijk beschermd