Abbingawâld

[p. 257]

19

Sneons is it altiten tige drok yn 'e skearwinkel fan Dillema. Dan komt de iene skearklant nei de oare en wurdt der hiel wat ôfklassinearre, want de lju kinne fansels net allegearre tagelyk holpen wurde. It stekt net sa nau wat hjir allegearre ferkrante net wurdt, en der binne wol mannen dy't, as se oan bar binne, stiltsjes in oarenien yn de skearstoel krûpe litte; hja fine it yn dit fermidden fierste gesellich.

De skearkroech neame de froulju dizze ‘salon’; hjasels wurde behannele yn de keamer oan de oare kant de gong, dêr't hja op stelde tiden komme en it sa gesellich net is. Dêr sitte nea net folle te wachtsjen, en it lange tamtearjen mei elektryske apparaten en gleone izers makket it sin der trochstrings ek net better op. Dêrfandinne fansels de oergeunst en de jaloerskens op 'e manlju, dy't mei al har praten en pypkjen dochs noch folle gauwer klear binne en foar wa't de gong nei Dillema in noflik útsje is.

Dy sneontemoarns yn it lêstoan fan augustus hawwe se it earst oer it waar en dat is gjin wûnder; Dillema syn iere klanten binne hast allegearre boeren en wêr soene dy yn dizze snuorje oars oer prate as oer it waar? Ja, ja, dat reinwetter yn de hûnsdagen hat in protte bedoarn; no lykwols is de sinne der wat by en waait der in koeltsje út it easten; wa wit kriget men noch net in moaie neisimmer.

Sa njonkelytsen ferdwine de boeren en komme der boargers op har stuollen te sitten; en dan komt it petear stadichoan op dominy Douwes Dekker. Hja binne it net iens yn de skearwinkel;

[p. 258]

somliken sprekke der skande fan, dat dominy de gemeente sa hommels sitte lit, mar oaren tinke, dat de man gelyk hat nei dy aksje fan boargemaster Suringa. Dy't sa prate binne de otterdoksen; it is in wûnder, hoe goed dy dominy Douwes Dekker fersteane, alhoewol hja it lûdst skande roppen hawwe nei dy fredesgearkomste. De frijsinnigen lykwols sizze, dat dominy de wurden fan boargemaster mar tige graach oangrypt hat, om fuortkomme te kinnen; oars soe der dochs mei him te praten west hawwe? Hja fersteane dominy Douwes Dekker ek, mar op har manear. In moaie boel; fan 't maaityd hat mefrou noch sa'n djoer kado oannaam en no dit! Dêrom ferskûlet er him fansels; hy wit wol dat it net doocht.

Née, hja hawwe wolris ienriediger west yn Dillema's skearwinkel. De otterdoksen sizze, dat de skuld by boargemaster Suringa leit, dy't it ek mar it ferstannichst achte hat, út te knipen; en dêr hawwe de frijsinnigen einliken ek net safolle beskie op. Mar it hie sa raar net hoegd mei dominy, miene hja; dêr moat men yn de krante lêze, dat er in berop krige en oannaam hat, en de man sels kin men net beneikomme. Hja geane net nei de ôfskiedspreek, perfoarst net; hja bliuwe thús, allegearre.

Om healwei tolven, daliks nei it útgean fan de skoalle, komt master Walinga; net om skeard, mar om knipt te wurden. De grutste drokte is dan foar de moarntyd al foarby. Hy is brúnferbarnd, master Walinga; men kin sjen, dat er in goede fakânsje hân hat.

‘Jo koene wol yn in oare hûd krûpt wêze,’ seit Dillema benijd, ‘hoe hawwe jo it hân, master, der sa út te sjen nei sa'n reinige rite?’

Master Walinga fertelt, dat er op it Amelân west hat; wis, it wie min waar en baaie wie it te kâld foar, mar kuierje koe dochs wol, as men mar soarge, reinjassen mei te nimmen. ‘Wy wiene der altiten op út,’ seit master Walinga.

Hy praat oer ‘wy’, master Walinga, en Dillema knikt; ‘dit is al better as dy oare, master,’ seit er, wylst er de lêste hierren fan Hessel de Boer syn troanje skrabbet.

‘Hja is sakke, hè'n?’ laket Hessel de Boer, ‘spitich, it wie in prachteksimplaar fan in solosjongeres wurden.’

[p. 259]

‘Is hja sakke?’ ferwûnderet master Walinga him, ‘dêr wist ik noch neat fan, sjedêr. Dêr hear 'k al fan op.’

‘Yn Utert lykje se har sein te hawwen dat hja hoecht net werom te kommen,’ fertelt Dillema. ‘Hja hie oars al in pear moaie sjongjurken ree: neaken fan boppen en lang fan ûnderen, en ek kaartsjes wiene der al printe: Saapke Berga, sjongeres. Dit is de dame al ôffallen. It is hjir no aardich frediger; ik haw har sûnt net wer heard.’

‘It begruttet my dochs,’ seit master Walinga. ‘Wat moat hja no?’

‘Wat hja moat? Wat hja moat?’ Hessel de Boer is oereingien. ‘Tsjin in hurde keardel opklapt wurde, dy't har ûnder de kwint hâldt. Dat is har lêste kâns.’

De wierheid hat in skel lûd. Master Walinga knikt hast ûnmerkber, as yn tinzen.