Abbingawâld

[p. 272]

24

Yn dizze wûndermoaie septimberdagen besiket dominy Douwes Dekker mei syn gewisse ta klearrichheid te kommen; mar it slagget him net. Hy kin noch sa goed ferklearje en beredenearje dat it kaam is, sa't it komme moast; it gewisse seit, dat al dy ferklearringen en redenaasjes ferlechjes binne.

Hy is meast bûtendoar yn dizze snuorje, dominy Douwes Dekker, en hy rint om as wie it al oktober, wannear't mei it fallen fan de blêden, hy it nea net alhielendal foarmekoar hâlde kin. Wis, hy helpt mefrou wol, as er thús is; dat kin net oars, mar hy bliuwt der net foar by honk en mefrou driuwt him net, bliid as hja is, dat it no dochs wêze sil. Hja fielt skoan, dat har man mei wat omrint; lykwols, it liket har it gaadlikst ta, de strúsfûgel mar te spyljen en stil troch te gean mei de risselwaasjes foar it ferfarren. Fansels, ek hja hie leaver hân, dat it wat in fleuriger en frediger ôfskie west hie, mar it is no ienkear net oars en mei in pear dagen is al dizze argewaasje efter de rêch.

Sa tinkt mefrou der oer en hja lit dominy yn syn wêzen, sa folle hja kin. Hoe minder praat oer dizze Abbingawâldster swierrichheden, hoe better. Ienkear yn Grinslân begjint in nij libben. Wiene wy der mar, giet it mefrou faak troch de holle, as hja en de faam oan it skreppen binne. Och, dizze lêste simmerdagen is it hjir oars bêst út te hâlden; mar yn in lyts herntsje fan har hert wennet twivel, oft it dochs noch wol gean sil, lykas it neffens minsklik beroai gean moat.

Yn 'e stille bosk praat dominy Douwes Dekker mei syn gewisse.

[p. 273]

‘Ik koe hjir dochs net bliuwe nei alles, wat der bard is,’ seit dominy Douwes Dekker.

‘Jo woene hjir graach wei, jo hoegden hjir net wei,’ seit syn gewisse.

‘Mar hoe kin ik dominy wêze op in plak, dêr't in boargemaster aksje tsjin my fiert en de minsken opropt ta fijânskip tsjin my?’

‘Jo wurd as geastlik harder moat josels en de minsken mear wurdich wêze as boargemaster syn praatsjes.’

Dominy preuvelt foar him út; der komme noch folle mear kwestjes op it aljemint en hy rekket der iderkear mear yn betiisd. As er lang prakkesearret, wurdt it him licht yn 'e holle en moat er him even deljaan. Dat it libben sa swier is!

Ja, it draait him wat yn 'e holle; men soe net hoopje, dat de minne tiid no al begjint.

De sinne skynt op 'e beammen. Hjir en dêr blinkt al in giel blêd.

Op in freed sil de famylje Douwes Dekker ferfarre. Al om healwei seizen rydt Anske Wibes foar mei in grutte richte frachtauto, dy't er foar dizze gelegenheid beset hat. Hy skellet, mar nimmen docht iepen. Hy skellet nochris en no langer: dat folk sliept fansels noch. Mar ek diskear bliuwt alles Stil.

As Anske Wibes net sa'n drokke dei en sa'n lange reed foar him hân hie, hied er faaks in setsje yn 'e kabine fan 'e auto sitten gien; mar hy wol tige graach avensearje en skellet no in hiel skoft.

Boppe wurdt in finster iepen dien: mefrou. Hja freget oft mynhear dan net ûnder is, dy soe alles oanwize.

‘Ik soe hast sizze fan nee,’ seit Anske Wibes, ‘ik haw al trijeris skelle.’

‘Dat is frjemd; dan kom ik by jo,’ seit mefrou, dy't wat ûngerêst liket. Even letter draait hja de kaai om en docht de skoattel fan de doar.

‘Myn man, der doocht grif wat net mei myn man,’ seit hja en Anske Wibes sjocht, dat de triennen har yn 'e eagen stean. ‘Wolle jo net even sjen?’

[p. 274]

Anske Wibes rint foar har de gong yn en docht de keamers-doar op. Op 'e drompel bliuwt er stean as in sâltpylder. Earst seit er neat; dan lit er in swiere flok hearre, sa kel is er wurden. Efter him jout mefrou in needgjalp.

Ien ding wie noch net fan it lewant ôfnaam: in Fryske stuoltsjeklok. En dêr hat dominy him oan ferhongen.