Abbingawâld

[p. 275]

25

Al yn 'e âldste almenakken stiet te lêzen, dat Abbingawâldster merke begjint op 'e twade sneon fan septimber. No stiet in dominy boppe de ierde en it doarp is ûntdien en opskrille; mar de merke kin der net om oergean.

Om twa oere begjint it tugen fan boerehynders; ek dat hat al jierren sa west. Letter plichtsje se dan noch in draverij te hâlden. Dit hippyske feest hat wolris mear ambysje foar west as de lêste kearen; dat komt foar in diel, mei't ûnder de boeren de otterdoksen sa neigeraden de oerhân krige ha; lykwols, de konkurrinsje fan djoere stêdsdraverijen docht der ek gjin goed oan. Der binne diskear fjirtjin hoppen en dat kin noch hinnebruie; mar yn earder tiden hawwe der wolris fjirtich west.

De merke sels giet om trije oere iepen. Krekt op klokslach beginne de oargels fan draaimûne en cakewalk tsjin mekoar yn te spyljen en komme de skerms foar de sûker-, oaljekoeks-, fisk- en galanterykreammen wei.

Noch in oere letter stapt Lamey op 'e tram. Hy, dy't in kear of wat sa tidige hat op 'e merke, giet no fuort krekt as de merke begjint en hy is bliid, dat it safier is. Steggerda hat him even brocht; hja koene altiten goed. Fierder is der nimmen, dy't him oan Lamey syn fuortgean wat gelegen lizze lit. Lamey fielt no wol, hy hat hjir nea thús west.

De tram rydt stadich troch it merkefolk; it is noch ier, mar dochs al tige drok. Dat komt fansels ek fan it moaie waar. Steande op it balkon kriget Lamey de rook fan rikke iel en oaljeflut

[p. 276]

yn 'e noas en dêr heart er ek de oargels. Hy giet nei de grutte stêd, Lamey, dêr't it eltse dei merke is; wat is it in gat, dit Abbingawâld, tinkt er, en dochs is er net sa bliid as er einliken wêze moatten hie.

Ienkear ûnder de kastanjebeammen wei giet it neigeraden hurder. Hja komme no by it hurddraven lâns en de boeren hâlde de hynders by de bek beet, foar it gefal dat hja ris bang wurde mochten fan it pûsten en fan de reek.

En dan binne se út de drokte wei; bûten! Lamey stiet noch altiten op it balkon en sjocht foar it lêst de wikseljende lânsdouwe: kampkes grienlân, bosk en hjir en dêr noch wat heide. De stêd dêr't er hinne giet, leit midden yn it keale lân; wat de natuer oanbelanget, is it gjin foarútgong. Mar oars mei it net lykje. Hy komt no te ferkearen tusken minsken sûnder doarpsfoaroardielen; hy kin noris wat sjen en wat belibje, midden yn it libben komt er te stean. Frjemd, wêrom fielt er him net blider?

Hy tinkt oan Froukje, Lamey; dat er him sa tjirge hat om dy boeretryn! En as dan syn prakkesaasjes op master Walinga komme, wurdt er wierliken nidich ek noch.

Lamey set in swart gesicht en skodhollet, wylst er stiet op it trambalkon; dy lytse dingen moat er ferjitte en yn 'e stêd sille se him ek gau genôch fergetten wêze. Der komt no mear sicht oan beide kanten; de bosk hâldt op. Neigeraden wurdt it allegearre greidlân mei beamwâlen dertusken. Hjir en dêr rint swartbûnt fee; ek toarnbeisykjende bern sjocht Lamey.

De tram bliuwt stean ûnder hege ikelbeammen mei in protte roekenêsten deryn. Dan wurdt de wei keal en giet it mei in bôge it westen yn. It lân wurdt iepen; hjir kin men de boerepleatsen oer it fjild ferspraat lizzen sjen.

Abbingawâld is in blaueftige wolk wurden oan in dizige kym. De kontoeren binne net skerp, sels Jan Berga's belvedêre kin er amper ûnderskiede. Lamey hinget no oer it izeren hikje hinne. Sil er hjir ea weromkomme? It liket him ta, dat alles in dream west hat, de jiermannich dat er te Abbingawâld tahâlden hat.

It wurdt no dochs wat fris bûten, yn it skaad en op 'e wyn.

[p. 277]

Lamey wol ek wol even sitte. De wein is omtrint leech; allinnich yn de fierste hoeke sitte in pear pratende froulju.

Lamey falt del yn in hoekje. It waard tiid, dat er út Abbingawâld weirekke wis, mar oft er it wêze wol of net, in stikje fan himsels lit er hjir dochs efter.