Dwaaltocht, een stukje eigen leven

[p. 61]

Victor

Op een middag liep ik op de Scheveningse weg. Het was herfst, de bladeren begonnen te gelen. Daar kwam Vic aan. ‘Kleintje’, zei hij, ‘dat is aardig dat ik je tegen het lijf loop. Ik was op weg naar je toe. Ik heb iets voor je meegebracht.’

Er stond daar een bank. Vic steunde met zijn éne voet op die bank en haalde iets uit een aktetas. Hij overhandigde mij een dun, rood boekje. Het was een overdruk uit ‘De Beweging’ met zijn Exaltatiën. Hij zocht zijn schrijfstift en schreef: Aan Jeanne Willing, V.v.V.. Het was de eerste keer dat een auteur mij zijn werk met opdracht schonk. Ik voelde me zeer gevleid en meer dan dat. Tot nu toe was onze omgang zeer vormelijk geweest. Ik kende hem van het gymnasium, waar hij twee klassen hoger zat dan ik, maar nadat een verhaaltje van mij in het schoolblad Spectemur Agendo had gestaan had hij contact met mij gezocht. De briefjes, die hij me destijds schreef eindigden met de woorden: Inmiddels verzoek ik je de verzekering mijner hoogachting wel te willen aanvaarden.

We gingen nu samen op de bank zitten. ‘Kleintje, kleintje’, fluisterde hij en keek me op heel indringende wijze aan. Er was iets in hem alsof hij van me verlangde

[p. 62]

dat ik begreep dat er iets bijzonders gebeurde. Ik schuurde even met mijn hoofd tegen zijn borst en opende lukraak het geschriftje. Het viel open op bladzijde 3. Ik las, leunend tegen de lijfelijke aanwezigheid van een mens, die niets te maken had met de wezens die langs liepen en ook ‘mens’ heetten. Hij keek wat verbaasd glimlachend en uitdagend op me neer alsof hij vragen wou: ‘Vind jij dat ook zo gek dat dit gebeurt?’ Of liever, hij wou dat ik naar hem toeseinde: ‘Maar natuurlijk gebeurt dit, Vic!’ Intussen las ik: ‘Ik ben dikwijls van mijn menschelijkheid afgesneden. Ik voel dan die menschelijkheid nog wel, als een apart element, in mij, maar zo als een apparaat dat niet meer functionneert. Ook het laatste en diepste valt dan weg: het medelij.’ Het was toen alsof hij heel diep niet in zichzelf, maar in mij had gekeken en had genoteerd, wat hij in me vond. Hoe moest ik hem dat zeggen? ‘Liefje’, zei hij, ‘tot gauw, heel gauw, er wordt op me gewacht.’

Hij stond op en bewoog zich heel gewoon tussen die anderen, die ook ‘mens’ heetten.

Misschien was mijn reactie toch niet de juiste geweest?... Maar ik las en herlas de tekst van zijn ‘Exaltatiën’, ik werd er zeer onrustig van...