De feesten van Josien

[p. 39]

Het paardje krijgt een naam

Net wou ze de trap op gaan met de beesten onder de armen, toen ze de hele zaak weer neerzette.

‘Ik heb iets vergeten,’ bedacht ze, ‘iets heel belangrijks. Ik heb mijn paardje nog geen naam gegeven.’ Ze ging op de grond zitten en begon te denken. Welke paardenamen kende ze? Bles, Lismore, Marjorie... Zij wist echt niets goeds te verzinnen. Ze werd er akelig van in haar hart.

Toen had ze een geschikte inval: De oude mensjes hadden zo goed kunnen denken als de vogeltjes zongen. Als zij die nu ook eens opwond...?

Dat deed ze en bij het geluid van de stemmen van de groene en blauwe parkietjes kreeg ze een stil gevoel van binnen. Ze werd erg gelukkig, het was heerlijk zo'n beetje te rusten met haar hoofd tegen de fluwelige buik van Jumbo aan, terwijl haar arm om het paardje was heengeslagen.

[p. 40]

[p. 41]

Vanzelf dacht ze toen aan de zomervacantie, toen ze met haar vader en moeder naar de boerderij was gegaan. Ze was een middag wat moe gespeeld en haar vader en moeder waren samen een fietstocht gaan maken, zij mocht alleen thuisblijven, de boerin zou haar om vier uur wel een glas melk komen brengen en toen had ze de gedachte gedacht, die ze wel eens meer dacht, maar waar ze met niemand ooit over sprak, ook niet met haar vader en moeder. Die middag, toen ze uitgespeeld was en het warm had en toen ze geen zin meer had om bloemen te plukken, was de gedachte er weer geweest: ze had zo graag een zusje of een broertje willen hebben, en juist, toen ze daar weer over aan het piekeren was, kwam het paard aangelopen en begon met zijn dikke tong haar hand te likken. Ze had later aan de boerin gevraagd, hoe dat paard heette. Het had een heel mooie naam, Suze. Nu wist ze meteen, dat ze het witte paardje Suze wilde noemen en anders niet, naar dat paard uit de zomerwei. ‘Vind je het goed om zo te heten, Suze?’ vroeg ze en legde haar voorhoofd tegen het voorhoofd van het paardje aan. ‘En zijn jullie niet te moe om nog een trap op te klimmen?’