De feesten van Josien

[p. 42]

De componist

De trap, die nu volgde, was van ruw hout en had geen loper en ook het volgende portaal bestond maar uit kale planken. Hier kwamen twee deuren op uit. Op de eerste deur was een kaartje geprikt, waarop stond, in heel kleine lettertjes: Frédéric.

Ze klopte en trad binnen. In de kamer was haast helemaal niets. Een keukentafel met een cither erop en in de hoek lag op de grond een kussen en een paardedeken. Dan was er nog een pianokruk en daarop zat Frédéric. Dat was een tengere jonge man met een lange, dunne hals.

Toen Josientje binnenkwam zei hij, alsof ze al, ik weet niet hoelang aan het praten waren: ‘Misschien ben ik gered’ en hij wees op de tafel en, ja, naast de cither stond een zeehond van blik. Hij had een bal op zijn neus en was bevestigd op een speeldoosje.

[p. 43]

[p. 44]

Dat doosje pingelde een wijs en de zeehond draaide daarbij langzaam in de rondte.

‘Zie je,’ zei de componist, ‘het is lang geleden, sedert mij een wijs is ingevallen. Toen ik jonger was werd ik gek van de liederen, die door mijn hoofd wentelden, ik kon aan niets anders denken, want ik moest enkel maar luisteren. Toen ben ik naar een school geweest, waar ze mij hebben uitgelegd, hoe ik die liederen, die ik in mezelf hoorde, moest opschrijven, maar toen ik dat kon, waren er geen liederen meer. Geen enkel muziekje wil meer klinken. Mijn vrienden zeggen, dat het komt van de honger, want werkelijk, ik eet niet veel, soms een soepje van haringkoppen of aardappelschillen, waar erg veel aanzit, want de mensen schillen erg onzuinig tegenwoordig. Toch geloof ik niet, dat honger de schuld is, het is omdat ik niet meer zo blij ben als vroeger, want een mens, die blij is, verzint liedjes. Verzin jij geen liedjes, Josientje?’ Maar Josien moest het hoofd schudden. Omdat ze medelijden had met de arme Frédéric wist ze op dit moment niet meer precies, wat blijdschap is.

‘Dit wijsje van de zeehond maakt alles weer aan de gang,’ vervolgde de musicus. ‘Zie je, Josientje, er zijn grote componisten geweest, die zo'n prachtige muziek hebben gemaakt, dat de mensen er gelukkig

[p. 45]

van werden en zo maar van niets. Er is een componist geweest, die heette Beethoven, die heeft alleen doordat hij geluisterd had naar het kloppen op een deur, het idee gekregen voor een muziekstuk, waar alle mensen van de wereld van genoten hebben. Waarom zou ik dan niet iets prachtigs kunnen maken van dit melodietje, ping, ping, ping.’ En hij begon op de snaren van de cither te tokkelen, heel zacht, heel dromerig...

Josientje nam het speelgoeddier in de hand en zag, dat het met ijzeren lipjes, die ze makkelijk los kon wrikken, op de speeldoos vastzat. ‘Ik ben met die zeehond blij genoeg,’ dacht ze en schonk Frédéric de speeldoos, waarmee hij heel gelukkig was. De zeehond stak ze bij de visjes in haar zak. Toen ging ze naar buiten. Frédéric merkte het niet. Hij was verdiept in het nieuwe lied, dat hij ging componeren.