Uitstel van executie

[p. 96]

Derde hoofdstuk

De kinderen zagen er altijd keurig uit. De moeder, die onzichtbaar bleef 's morgens, achter de dichte deur, zorgde wel dat hun kleeren heel en zindelijk bleven. Koffie dronk de familie op de eigen kamer. De kellner had opdracht het blad met eten voor de deur te plaatsen. Dan hoorde hij vaak zingen of stoeien, ook wel eens huilen, geen kindergehuil echter, vermoedelijk was de moeder het, die huilde. Dan klopte de kellner, nadat hij naar genoegen geluisterd had, drie keer tegen de deur en even daarna reikten twee blanke armen buiten de deur om het blad naar binnen te halen.

Echter tegen een uur of twee werden de tuindeuren van hun kamer opengeduwd. De jonge man trad naar buiten, een lange slanke gestalte in een korten duffel, dien hij droeg of het een pels van biber was. Hij had altijd bij zich een stok. Of een stok? Zulk een precieuse staaf van wortelhout met hertshoornen knop kon men slechts rotting noemen. Zijn hoekige kaken en kin waren glad geschoren, doch aan zijn smalle slapen vertoonden zich streepjes donker haar als twee zweempjes bakkebaard. Onder den arm hield hij een actetasch. Hij liep met groote stappen als was hij alleen, al deed het vrouwtje hem ook uitgeleide tot aan het koetshuis. Ze keek hem lang na, zooals hij daar langs de krozige vaart met zijn slanke beenen stapte, langs den tuin van 't buiten, de garage, de jamfabriek. Ze was een klein, tenger

[p. 97]

ding met steil recht afgeknipt pagehaar dat in gladde pony hing tot aan de te hoog geteekende wenkbrauwen. Gewoonlijk droeg ze een rechte, sluike jurk van groen biljartlaken, die met een breeden, leeren riem, vermoedelijk een tennisgordel van haar man, om 't middel sloot. Maar ze was te fijn en te broos voor deze cordate dracht. Ze scheen echter volkomen tevreden, zooals ze daar stond en den slanken jongen man nakeek. Weldra zou hij nu verdwenen zijn over de brug, zou hij schrijden door de stad, als een edelman tusschen het gepeupel.

Was hij weg, dan kregen de moeder en de kinderen het druk. Stoelen en bedden werden in den tuin achter hun kamer gesleept. Mattenkloppers zwiepten op en neer. Doch de meid en de kellner en mevrouw van het hôtel schudden het hoofd. Dit was geen schoonmaken, zoo werkte een behoorlijk mensch niet, dat was spelen. Het vrouwtje speelde schoonmaak met de kinderen. Gleden de matrassen van den stoel op den grond, dan was de moeder de eerste, die erop lag te rollen, als een moederhond met haar kinderen om haar heen. Tot het vier uur werd en ze in een soort paniekstemming begonnen de kamer weer bereid te maken voor de thuiskomst van den man. Het zand werd weggeklopt van de dekens, de kussens in fatsoen gebracht, het haar geborsteld en de schoentjes gepoetst en ernstig togen de drie er op uit om gele herfstbladeren te zoeken voor op den schoorsteen.

[p. 98]

Er was één zin, dien van Ruttenvelde, die voor het open erkerraam der eerste verdieping zat te werken, steeds opnieuw hoorde klinken. Een aanhef van een zin was het, die als telkens weerkeerend refrein opdook in het gesprek van moeder en kinderen.

‘Zou vader....?’

‘Zou vader....?’

‘O Hester, kijk es wat een mooie paddestoel, die rooie met die witte pukkeltjes, zou vader die mooi vinden in een bakje op tafel?’

‘Ja, maar we hebben geen bakje.’

‘Ik zal er wel een gaan vragen.’ En tot misprijzen van de keukenmeid verscheen het prinsje dan in de keuken en verordonneerde hem een van de bruin aarden schotels, waarin nu het schuurzand werd bewaard, te verstrekken.

‘Waarvoor mot je 't?’

‘Voor vader, voor een verrassing.’

‘Verroest,’ vloekte de meid, maar hij kreeg het.

Een middag, toen van Ruttenvelde weer zat voor zijn raam, maakte hij 't volgende spelletje mee.

De kinderen hadden de moeder in een prieel gezet, waar ze werd versierd, ‘voor vader’.

De kinderen hadden kransen van eikebladeren gevlochten, met sparrenaalden hadden ze 't rood en gele loof aan elkaar gehecht. Het meisje legde nu den slinger om haar moeders voorhoofd. De jongen stak late asters in de knoopsgaten van zijn moeders groene japon.

[p. 99]

‘Zou vader....Zou vader....’

Ze liet niet enkel haar kinderen begaan, nee, ze geloofde erin. Ze leek op een verrukt kind uit den stoet van Dionysos. Ze bleef het verrukte kind met haar eigen verrukte kinderen, tot ze in de verte den vader aan hoorden komen en als volgens afspraak werd zij, die door de kinderen Hester genoemd werd, onttakeld. De slingers werden gestroopt uit het haar, de paarse bloemen geworpen op den grond, het haar glad gestreken en 't was een dame, een prinsje en een meisje van goeden huize, die den vader tegemoet traden.