In Holland staat mijn huis

[p. 5]

Gras

Ik weet niet of u wel eens grond gekocht hebt. Zo niet, dan raad ik u toch aan om het eens te doen. Neen, het hoeft niet een akker van tien hectaren te zijn, o nee, een heel klein stukje, ja misschien is één vierkante meter al voldoende.

Maar het moet wel buiten zijn. Niet in de stad. Dat is niet zo prettig, met al dat verkeer dat er dan omheen geleid moet worden. Buiten dus.

Ik geef toe, het is niet eenvoudig te beslissen, waar dan wél. Daar had ik ook moeite mee. De wereld is verbluffend vol met stukjes grond, het een al boeiender dan het ander; er zijn er bij die glooien en er zijn er bij die zelfs rechtop staan. Maar wanneer men in Nederland wil blijven, wordt de keus beperkter. Op de meeste stukjes grond in dit land staat al iets.

Tussen twee vaarten heb ik iets uitgezocht, een klein lapje en ik heb het gekocht van een boer. En dat eigen stuk grond heeft mij juist dat gevoel van vrijheid teruggegeven, wat ik sinds mijn derde jaar totaal had verloren.

Dit is het, dacht ik, een mens moet grond hebben. Van grond krijgt hij zijn zelfvertrouwen terug. Hij moet grond hebben waar niemand hem van af kan slaan. Sterker nog, waar hij zelf wel iemand van af kan slaan. Dat is het.

Tot nu toe was ik een mens geweest in een stad met enkel een kattebak, maar nu had ik dat stuk grond. Dat van mij was, waar ik op kon gaan zitten. Waar ik op kon spugen. Waar ik een eik zou

[p. 6]

kunnen planten of een palm of van allebei een bosje; waar ik een sawah zou kunnen aanleggen als het mij beliefde, waar ik ganzen zou kunnen houden of wie weet pelikanen. Een plek op de wereld van mij alleen.

Soms ging ik er op zitten en met mijn handen groef ik er een kuiltje in en als ik dan een worm zag kronkelen dacht ik: Kijk, dit is nu mijn worm. Ik realiseerde me dat al die grond, ook daaronder, van mij was. Hoe diep ik ook groef, het was mijn aarde. Tot hoever... vroeg ik mezelf af, tot hoever is die grond van mij? Tot aan de tegenvoeters in Nieuw-Zeeland? Nee, besloot ik, nee, die Nieuw-Zeelanders hebben wellicht ook grond gekocht. Zij mogen graven tot het middelpunt der aarde, ik ook.

Het stukje grond werd mij dierbaar, met z'n gras, z'n distels, z'n kevers en z'n mieren, die allemaal van mij waren.

En toen op een dag bleek dat ik in staat zou zijn met behulp van tal van hypotheken, leningen, herbouwplichten en subsidies daar een huis te laten bouwen, toen was mijn eerste gedachte: Wel, dat is dan prettig, maar wat jammer van die grond. Want wanneer er op gebouwd wordt, is het geen grond meer. Dan is het huis. Nou ja, er schiet nog wel een reepje over. Maar dat wordt dan border en border is niet meer echt grond.

Ik keek met weemoed naar mijn lieve lapje. Dat lapje waar ik zo vaak op ging zitten. Helemaal alleen in de zon, tussen die twee vaarten. En waar ik dan mijn handen zo liefkozend in die aar-

[p. 7]

de kon begraven, of tussen het gras.

Weet je... zei ik... Als het dan moet, dan wil ik tenminste een huis bouwen zonder vloeren. Ik wil een huis van enkel muren - en tussenmuren natuurlijk, want er moeten toch kamers komen en een keuken - maar de grond moet zo blijven als hij is: gras.

Ik wil een huis met centrale verwarming en gele gordijnen en een antiek kastje en een moderne eettafel, maar alles op gras. Dan houd ik dat gevoel van mijn grond. Ik wil in de woonkamer petunia's zaaien bij het raam en die iedere dag begieten terwijl ik aan de lunch zit. En ik wil naast de eettafel een klein pereboompje planten. In het voorjaar zullen de bloesems zich dan over het ontbijtlaken buigen... zo heerlijk, een bloeiende pereboom naast je bordje, en in 't najaar hoef ik voor het dessert enkel mijn hand uit te steken. En wat moet het verrukkelijk zijn, om 's morgens uit je bed te stappen in het gras. Met je blote voeten in hoog zacht lang gras.

Nergens vloerbedekking nodig! Van dat probleem ben ik dan alvast af, want dat is altijd een probleem; iedere vloerbedekking is duur en bewerkelijk. Nu hoef ik nooit meer iets te boenen, nooit iets in de was te zetten, geen zeil... geen parket... geen matten. Dus geen stofzuiger meer nodig... niets van dien aard. Gras in de gangen. Gras in de badkamer, in de keuken, in de W.C. Misschien zou in de ontvangkamer het gras gemaaid moeten worden, dat zou iets gedistingeerder staan. En dan een klimroos aan de tafelpoot. En in de slaapkamer een ligusterhaag tussen de

[p. 8]

lits-jumeaux. Wat een mogelijkheden.

En ik zou op een mooie morgen tegen mijn hulpje zeggen: Wil je vandaag even de logeerkamer omspitten, Cobi, er komt een gast... en zeg, wil je dan even wat mest in mijn werkkamer gooien; ik heb zo'n gevoel dat mijn arbeid dan meer vruchten zal dragen.

Het was een mooi plan. Maar ik heb het alweer moeten laten varen. Men heeft mij gezegd dat het niet gaat. Dat een huis op fundamenten gebouwd moet worden. Alsof er iets fundamentelers bestaat dan aarde. En gras.