Coupons

Toen deze zomer de uitverkoop uitbrak, kreeg ik het weer.

Iedere zomer en iedere winter opnieuw probeer ik me er tegen te verzetten, maar het is doelloos. Het is sterker dan ik; het is een soort ontsteking in mijn bloed, het is een koorts. Het zuigt me naar de grote magazijnen, maar ook naar de winkeltjes in de stegen en naar de solide burgermanszaken... ik kan er niet tegen op: uitverkoop... En deze keer waren het de coupons, die me fascineerden. Niet zozeer de coupons van stoffen, maar de coupons van vloerbedekking.

Ik stond net ernstig te voelen aan een stuk mat, toen er iemand aan mijn mouw trok.

Ha, zei hij.

Ha, zei ik, nauwelijks opkijkend.

Wat doe jij?

Ik kijk naar vloerbedekking.

O, natuurlijk voor je nieuwe huis?

Ja, voor mijn nieuwe huis.

Is het al klaar?, vroeg hij.

Toen keek ik eindelijk op van de mat. Hè?, zei ik vaag. Klaar? Nee.

Hoever is het dan al?, zei hij. Staat het er al?

Nee, zei ik. De grond staat er... ik bedoel de grond ligt er... nou ja, de grond is gekocht.

De grond is gekocht, zei hij. En verder?

Verder niks, zei ik. Ik heb de grond gekocht, met gras en zo.

Maar ga je dan nu al vloerbedekking kopen?

Hij maakte me onrustig met zijn vragen.

Och, zei ik, het is uitverkoop en... maar bemoei je d'r niet mee! Laat mij nou even!

Pfff..., zei hij. Hij haalde zijn schouders op en hij liep door.

Even bleef ik er over nadenken... Misschien had hij gelijk. Wanneer je alleen nog maar de grond hebt en er staat nog geen steen... en je hebt nog geen geld voor een huis en je moet nog helemaal gaan onderhandelen met alle mogelijke mannen over herbouwplichten en hypotheken... is het dan niet wat voorbarig om...

Maar toen zag ik een coupon tapijt en daarnaast een coupon linoleum en ik ging er opgewonden aan voelen en ruiken. Coupons maken mij altijd nerveus en gespannen. Zo'n coupon: dat betekent ‘Nu of Nooit!’ Er zit een verontrustende finaliteit in een coupon.

Mag ik een staaltje van alles meenemen?, vroeg ik aan de heer met de snor, die over de coupons heerste.

Hij keek vrij streng. In de uitverkoop...? Coupons?, zei hij.

Toe..., smeekte ik. En hij zwichtte. Ik kreeg drie stalen: een staaltje màtting, een staaltje tapijt en een staaltje linoleum.

Met die drie staaltjes ben ik naar mijn grond gegaan. Het was op die ene dag, dat de zon scheen. Ik was er alleen. In de verte zag ik de boerderij, keurig tussen de hooischelven. Grenzend aan mijn grond lag de groene trage sloot met de dromerige eenden. Mijn grond was mooi vierkant en er was gras en er waren boterbloemen en distels en hier

en daar een worm. Ver weg hoorde ik een groentebootje tuffen en ik had mijn grond zeer lief. Teder legde ik er de stalen op. De matting en een eindje verder het tapijt en nog wat verder het linoleum. Toen ben ik er op mijn gemak naast gaan zitten en ik heb het allemaal goed en met aandacht bekeken.

Eigenlijk moest iedereen op deze wijze vloerbedekking uitzoeken... dacht ik. Het is de enige juiste manier. Men moet vloerbedekking eerst proberen op de bouwgrond. Men moet vloerbedekking kiezen, wanneer er nog geen steen van het huis staat.

Ik keek naar de mat. Naar mijn persoonlijke smaak was de mat te materieel. Het tapijt... ja, het tapijt vloekte zo tegen de natuur en vooral tegen de hooischelven. Ik keek naar het stuk linoleum. Het was een diepblauw linoleum. Het deed me een beetje aan water denken, water in April, als de zon schijnt en de sloten zo diepblauw kunnen zijn.

Het maakte me vrolijk, het lag daar op het gras als een klein reepje vijver. Het had iets eerlijks en rechtuits, en het miste de conventionaliteit, die ik zo haat in onze beige binnenhuizen.

Ik heb de coupon linoleum diezelfde middag gekocht en ik ben er gelukkig mee. Nu moet er alleen nog een huis om de coupon heen gebouwd worden, maar dat is niet zo belangrijk... dat komt wel. En zelfs al komt het niet... wat hindert het?

Ik heb een coupon grond. Ik heb een coupon linoleum. Als het moet kan ik er al gaan zitten.