Wat beleven we toch veel

[p. 7]

Het nieuwe vriendje.

Voor de ramen zijn de dikke gordijnen dichtgeschoven en er brandt geen ander licht dan de gezellige schemerlamp. Het is heerlijk stil in de kamer, je hoort er niets dan het knetteren van de houtblokken in de haard, waarvan de vlammen hoog opkronkelen en alle dingen met hun grillige schijn verlichten.

Maar boven is wèl lawaai in huis, er draven jongensvoeten over de gang en een jongensstem gilt: ‘Schiet een beetje op Bert, ouwe treuzel! Anders komen we niet klaar met onze vijfentwintig sommen!’

Maar de Baas, die in zijn grote stoel voor het vuur zit, zijn lange benen recht voor zich uit, zijn voeten op het haardijzer, wordt er niet wakker van. Ook niet als er met dof geraas en geknetter een houtblok in mekaar zakt; hij zucht eens en legt zijn hoofd wat makkelijker en slaapt lekker door.

Fiet-Fiet, het gevlekte taksje, dat naast de benen van de Baas op het haardkleedje ligt, rolt zich eens om en tuurt met één oog open in het vuur. Als dat maar niet uit gaat; iets anders komt er niet opaan.

‘Wat zo'n man toch slapen kan! Ik geloof dat hij nog door zou slapen, al woei het huis ondersteboven!’ snuift de Hertogin, de dikke zwarte poes, die met haar pootjes onder haar buik gevouwen, op een hoek van de schoorsteenmantel op het mooie geborduurde kleed ligt en neerziet op Fiet-Fiet en de Baas. Eigenlijk heet ze maar doodgewoon Roek, maar de Baas noemt haar de Hertogin omdat ze zo groot en dik en statig is.

[p. 8]

Fiet-Fiet z'n tweede oog gaat nu ook open, terwijl hij met een schuine kop omhoog kijkt.

‘Ik zou me mond maar houen. Als het op slapen aankomt kan jij ook nogal meedoen, zou ik menen.’

‘Denk jij dan, dat ik altijd slaap als ik stil lig? Wat een grenzenloos-onnozele hondenveronderstelling!



Wij poesen zijn nu eenmaal niet van die malle springers zoals jullie; wij houden van een leven van rustig peinzen.’

‘Dat heb je ook niet van jezelf,’ moppert Fiet-Fiet, ‘dat kijk je van de Baas af als hij hier 's avonds aan zijn schrijftafel zit met boeken en papieren. Dan zit hij ook uren te peinzen. Waar jullie je hoofd mee breekt begrijp ik niet.’

[p. 9]

‘Dat komt doordat je maar een hond bent,’ zegt de Hertogin een beetje minachtend. ‘Voor jou bestaat er alleen maar eten en drinken en van hogere dingen heb je geen begrip.’

‘Wat voor hogere dingen?’ vraagt Fiet-Fiet en kijkt zoekend naar het plafond.

‘Dat is lastig uit te leggen aan iemand met zo'n snippertje verstand als jij hebt. Hogere dingen, dat zijn kennis en geleerdheid, zie je, en gevoel voor het schoone, weet je. Allemaal knappe dingen, die in boeken staan en waarover je kunt nadenken. Denk je, dat hoogstaande wezens zoals katten en mensen maar genoeg hebben aan eten en drinken?’

Fiet-Fiet rolt wat dichter naar het vuur toe en hapt naar een wintervliegje, dat over zijn neus zweeft.

‘Nou,’ bromt hij plezierig, ‘als ik maar elke dag mijn eten krijg en zo nu en dan een kluifje en ik mag wandelen met de Baas en 's avonds bij het vuur liggen... dan ben ik allang tevreden. Ik zou niet weten wat ik méér verlangen moest.’

‘Ja, een hondenpoot is gauw gevuld!’ spot de Hertogin.

Fiet-Fiet geeft geen antwoord meer, wat maar het verstandigst is als je toch van hogere dingen niet afweet.

Maar de Hertogin is vanavond nog niet uitgepraat.

‘Heb je wel gezien,’ vraagt ze, ‘met wie onze Jaap daarstraks is thuisgekomen?’

Fiet-Fiet kwispelt even, wat hij altijd doet als er over de kleine Baas gesproken wordt.

‘Jawel, met Bert, z'n nieuwe vrindje.’

‘Een mooie vriendschap!’ smaalt de Hertogin en haar groene ogen glinsteren boos in de schemer. ‘Bert z'n Pa heeft een worstwinkel en onze Baas

[p. 10]

is een deftige meneer, die boeken schrijft.’

‘Kan je daarom geen vrinden wezen?’ vraagt Fiet-Fiet verontwaardigd. ‘Dat zou wat moois zijn! Rare gedachten hou jij er op na!’

‘Nou maar, ik zou ervoor bedanken om met de kat van de kruidenier-op-de-hoek op stap te gaan. Dat dóé je niet als je een Hertogin bent.’

‘Verbeeld jij je nou maar niks!’ bromt Fiet-Fiet kwaad. ‘Jij heet ook gewoon maar Roek! En die Bert, dat is een aardige jongen!’

‘Maar z'n Pa heeft een worstwinkel!’ blaast de Hertogin.

‘Had ónze Baas maar een worstwinkel!’ zucht Fiet-Fiet.

De Hertogin is opgestaan uit haar luie houding en rekt zich hoog op haar vier poten tot zij een levend poortje is. ‘Hé hé, ik



ben er stijf van, ik ga zien dat ik eruit kom; een kleine wandeling in de maneschijn zal me goed doen.’

‘Jij liever dan ik,’ zegt Fiet-Fiet en rolt zich op.

‘Jij bent al net zo lui als die lieve jongetjes, boven!’ schimpt de Hertogin. ‘Hoor me nou dat kabaal eens aan, ze breken het huis nog af! Laten ze liever hun vijfentwintig sommen maken!’