Here zegen deze spijze

[p. 89]

Communicatie met Kale

Ik:

He Kale! Waar ga je heen?

Kale:

Neem me niet kwalijk. Ik ben Het Zelf.

Ik:

Hoe denk je je te ontwikkelen?

K:

Ik beweeg als de zeebodem. Ben een soort structuur van verschuivende gronden.

Ik:

Doe je dan niet aan communicatie?

K:

Kijk om je heen, stakker. Alle verbindingen zijn tot stand gebracht: radio, telefoon, zonnestralen, wind, draadloze telegrafie, kosmische straling. Wat wil je nog weten als je overal antwoord krijgt?

Ik:

Ik wil weten waar jij mee bezig bent, Kale.

K:

Groeien en verslinden. Ik vreet bij voorbeeld jouw overbodig taalgewas, eet aarde, lucht, vuur, water, mensen...

Ik:

Mensen?

K:

Tot op hun Kale Zelf.

Ik:

En wat dan nog?

K:

Dan valt er te praten met huid en haar en hart. Dan gebeurt er soms iets.

Ik:

Daar wacht ik al zo lang op. Hoe kun je iets laten gebeuren? Ik heb vrienden en relaties. Ik spreek over óns. Jij zeurt altijd over Jezelf. Ik niet: ik ben produkt van mijn omgeving: mensen, omstandigheden, conflicten, gebeurtenissen.

K:

Ja.

Ik:

Maar jij, jij werkt in me als een gezwel. De geschiedenis heeft geen vat op jou. Je past op jezelf als water in een rivier. Eeuwig eender en anders.

K:

Wat een woorden!

Ik:

Ik doe een beroep op mijn voorvaderen om jou te verklaren.

[p. 90]

K:

Waarom niet op jezelf?

Ik:

Op jou zeker!

K:

Jezelf zijn.

Ik:

Waanzin. Gevaarlijk. Onbegrijpelijk. Onherkenbaar.

K:

Ja.

Ik:

Krankzinnig. Automaat. Minderwaardig.

K:

Ja.

Ik:

De gemeente heeft me afgelast. Ik ben niet geschikt als voetbalveld, wel als onbetreden grasmat na een mals regenbuitje.

K:

Juist.

Ik:

Hou je bek. Ik ben aan het woord. Ik! Hoor je me?

K:

Nee. Ik hoor niets.

Ik:

Waarom geef je dan antwoord?

K:

Ja.

Ik:

Ik heb geen tijd meer om met jou te communiceren. Hoewel deze tijd toch ook zijn goede kanten heeft.

K:

Zeker.

Ik:

Met de vijfdaagse werkweek hebben zoveel mensen de tijd, om tot zich zelf te komen. Wat doen ze? Duivenhokken timmeren, boeken lezen, sport, schrijven enzv. Allemaal komen ze eindelijk tot zich zelf...

K:

Ze zijn zich zelf.

Ik:

Afzichtelijk.

K:

Hoe zie ik eruit?

Ik:

Ja. Dan is er nog de liefde. Velen vrijen tijdens de long weekends. Ze naderen elkaar tot heel dichtbij en dan opeens: ruzie, kou, vinnige woorden, duistere taal, hitte, bloed.

K:

Hoe maak je het?

Ik:

Ik zit op m'n praatstoel.

K:

Je gebruikt de woorden van anderen. Kom van die stoel af!

[p. 91]

Ik:

Weer een bewijs dat ik een produkt ben. Niet mezelf.

K:

Het regent, het sneeuwt, het hagelt. Stenen vallen omlaag.

Ik:

Zoals ik dus zei: de gemeente heeft me al afgelast. Ik laat niet over me lopen. Ik groei liever op als een buitengewone speling der natuur. Buiten de grote vernietiging.

K:

God doet de rest.

Ik:

Te veel zelfbewustzijn leidt tot onmacht. Impotentie.

K:

Ik voel me onbehagelijk worden.

Ik:

Er ligt een klont in m'n ziel. Zal hij weer gaan schitteren? Hij heeft te veel op z'n donder gehad. Ben je verdrietig?

K:

Het gaat wel weer.

Ik:

Wat moet ik nou met zo'n hond in m'n hart? Wat een toestand!

K:

Toegestaan.

Ik:

Ik heb het recht om te leven.

K:

Waar ben ik?

Ik:

Ik ben een vondst. Wie vond mij uit? Ik ben niet voor reproduktie vatbaar.

K:

Waarom niet?

Ik:

Ik ben uniek dank zij mijn genen.

K:

Ga door!

Ik:

Mijn zaad is mijn veelzijdig onpersoonlijk ik...

K:

Help! Help!

Ik:

Parasiet! Gasleiding!

K:

Hou op. Ik moet weg!

Ik:

Jij weet niet wat vechten is.

K:

Ik weet wat sterven is.

Ik:

Jij begrijpt mij niet, Kale!

K:

Zo is het. Je hebt mij begrepen.